ਪੰਜਾਬ ਤੇ ਪਾਕਿ

ਸੰਨ 1947। ਅੰਗਰੇਜ਼ਾਂ ਨਾਲ ਰਲਕੇ ਲੀਡਰਾਂ ਨੇ ਲੀਕ ਬਗਲਤੀ, ਕਹਿੰਦੇ ਮੁਸਲਮਾਨ ਓਧਰ ਬਗਜੋ ਪੈਲੇ ਪਾਸੇ ਤੇ ਨਿਹੰਗ ਤਬਕਾ ਐਧਰ ਨੰਘ ਆਓ ਬੋਚ ਕੇ ਜੇ। ਭਾਰਤ ਨੂੰ ਅਜ਼ਾਦੀ ਮਿਲਗੀ ਤੇ ਪੰਜਾਬ ਦਾ ਨੰਦੁੂ ਕੱਢਤਾ। ਜਿਹੜੀਆਂ ਰਾਤਾਂ 'ਚ ਕੁੱਲ ਭਾਰਤ ਦਾਲ ਚੌਲ ਖਾਕੇ ਤੇ ਉੱਤੋਂ ਖੇਸ ਨੱਪਕੇ ਸੌੰ ਜਾਦਾਂ ਸੀ ਠੀਕ ਓਹਨਾਂ ਸਮਿਆਂ 'ਚ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਦੇ ਖੂਨ ਨਾਲ ਡੱਟੀਆੰ ਰੇਲਾਂ ਵੰੰਡੇ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਹਿੱਕ ਲਤੜਦੀਆਂ ਫਿਰਦੀਆਂ ਸੀ। ਤਾਹੀਂ ਭਾਰਤੀ ਲੋਕ ਜੀਹਨੂੰ ਅਜ਼ਾਦੀ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਸਾਡੇ ਬਜ਼ੁਰਗ ਉਹਨੂੰ "ਰੌਲਾ ਵੇਲਾ" ਆਖਦੇ ਨੇ। ਫਿਰ ਵੀ ਪੰਜਾਬ ਦਾ ਮੋਹ ਆ ਪਾਕਿ ਨਾਲ। ਵਿਛੜਨ ਲੱਗਿਆਂ ਵੀ ਟੋਪੀ ਦੀ ਪੱਗ ਨਾਲ ਤੇ ਸੂਟ ਦੀ ਬੁਰਕੇ ਨਾਲ ਜੱਫੀ ਪਈ ਸੀ। 
ਅਗਲੀ ਗੱਲ।
ਜਿੱਦੇਂ ਭਾਰਤ ਪਾਕਿ ਦਾ ਮੈਚ ਹੁੰਦਾ ਓਦੇਂ ਭਾਰਤੀ ਮੁਲਖ ਮੈਚ ਨੂੰ ਐਸ ਲੋਟ ਦੇਖਦਾ ਬੀ ਜਿਮੇਂ ਜੰਗ ਛਿੜੀ ਹੁੰਦੀ ਆ। ਦੋ ਦੋ ਲੀਟਰ ਕੋਕੇ ਕੋਲੇ ਪੀਕੇ ਨਾਲ ਕੁਰਕਰਿਆਂ ਦੇ ਪੈਟਕ ਖਾਕੇ ਮੁਲਖ ਸੋਫਿਆਂ ਤੇ ਈ ਛਾਲਾਂ ਮਾਰੀ ਜਾਊ। ਨਿਰੀ ਈਰਖਾ, ਕੋਈ ਖੇਡ ਭਾਵਨਾ ਆਲੀ ਗੱਲ ਨਈਂ। ਪਰਸੋਂ ਚੌਥੇ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਮੈਚ ਕਾਹਦਾ ਹਰ ਗਿਆ। ਮੁਲਖ ਨੂੰ ਗੱਲ ਥਿਆਗੀ ਅਖੇ ," ਅਬ ਉਸਕਾ ਬਾਪ ਇੰਡੀਆ ਜੀਤੇਗਾ"। ਫਿਟੇਮੂੰਹ ਥੋਡੇ। ਜੇ ਕਿਸੇ ਦੂਜੇ ਮੁਲਕ ਦਾ ਸਤਿਕਾਰ ਨੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਤਾਂ ਕੱਬਾ ਬੋਲਣ ਦੀ ਕੀ ਲੋੜ ਆ। ਭਾਰਤ ਨੂੰ ਓਪਰਾ ਹੋਊ ਪਾਕਿ, ਪਰ ਪੰਜਾਬ ਲਈ ਨਈਂ। ਅਰਦਾਸ 'ਚ ਨਿੱਤ ਆਖੀਦਾ ਬੀ ਓਹਨਾਂ ਗੁਰਧਾਮਾਂ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਹੋਣ ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਪੰਥ ਨੂੰ ਵਿਛੋੜਿਆ ਗਿਆ। ਸੱਤਰ ਸੱਤਰ ਸਾਲਾਂ ਦੇ ਸਾਡੇ ਬਾਬੇ ਪਾਸਪੋਰਟ ਫੜ੍ਹੀ ਬੈਠੇ ਹੁੰਦੇ ਆ ਬੀ ਕੇਰਾਂ ਜਾਂਦੀ ਆਰੀ ਨਨਕਾਣਾ ਦੇਖ ਆਈਏ। ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਦੀਆਂ ਜੜ੍ਹਾਂ ਨੇ ਓਧਰ। ਸਾਡੇ ਭਾਅ ਦੀ ਪਾਕਿ ਵੀ ਜ਼ਿੰਦਾਬਾਦ ਰਹੇ ਤੇ ਭਾਰਤ ਵੀ। ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ ਦੋਹਾਂ ਨੂੰ ਚੜ੍ਹਦੀਆਂ ਕਲਾ 'ਚ ਰੱਖੇ.....ਘੁੱਦਾ