ਖੜ੍ਹਜਾ ਬਾਬਾ ਸੁਣਕੇ ਜਾਂਈਂ

ਮੀਂਹ ਪਛੇਤੇ ਵਰ੍ਹਦੇ ਪਾਂਡੋ ਖੁਰਗੀ ਛੱਤਾਂ ਤੋਂ
ਸ਼ੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਏ ਚੱਲਪੇ ਰੌਣਕ ਉੱਡਗੀ ਸੱਥਾਂ 'ਚੋਂ
ਚੁੱਲ੍ਹਾ ਚੌਂਕਾ, ਧਾਰਾਂ , ਭਾਂਡੇ ਸੌ ਕੰਮ ਨੇ ਸੱਸਾਂ ਨੂੰ
ਨੂੰਹ ਅੰਦਰ ਟੀਵੀ ਤੇ ਵੇਖੇ ਸਟਾਰ ਪਲੱਸਾਂ ਨੂੰ
ਮੀਂਹ ਨੇ ਬਾਹਰ ਿਭਓਤੀਆਂ ਮੰਜੀਆਂ ਸਨ ਨਵਾਰ ਦੀਆਂ
ਖੜ੍ਹਜਾ ਬਾਬਾ ਸੁਣਕੇ ਜਾਂਈਂ ਗੱਲਾਂ ਸੰਸਾਰ ਦੀਆਂ!

ਨਰਮੇ ਜਮਾਂ ਵਿਛਾਤੇ ਨਾਲੇ ਔਖਾ ਜ਼ੀਰੀ ਦਾ
ਰੇਹ ਸਪਰੇਅ ਪੱਲੇ ਪੈਜੂ ਨਾਏ ਖਰਚਾ ਸੀਰੀ ਦਾ
ਤਾਂਹੀ ਜੱਟ ਵੇਚ ਜ਼ਮੀਨਾਂ ਜੌਰਜੀਆਂ ਨੂੰ ਚੜ੍ਹਗੇ
ਅੰਬੈਸੀ ਜਦੋਂ ਵੀਜ਼ੇ ਤੋਂ ਮੁੱਕਰੀ ਸੰਘ 'ਚ ਆਕੇ ਅੜਗੇ
ਬੇਰੁਜ਼ਗਾਰ ਜਵਾਨੀ ਫਲਾਈਟਾਂ ਫੜ੍ਹਗੀ ਬਾਹਰ ਦੀਆਂ
ਖੜ੍ਹਜਾ ਬਾਬਾ ਸੁਣਕੇ ਜਾਂਈ..........

ਉਤਰਾਖੰਡ ਤੋਂ ਪਿੱਛੋਂ ਆਈ ਕਸ਼ਮੀਰ ਦੀ ਵਾਰੀ
ਅੱਤਵਾਦ ਤਾਂ ਮੁੱਕਣਾ ਕੀ ਸੀ ਮੱਤ ਹੜ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮਾਰੀ
ਫਰਿੱਜ 'ਚ ਪਾਕੇ ਰੱਖਿਆ ਬਾਬਾ ਜ਼ੈੱਡ ਸਕੌਰਟੀ ਲਾਕੇ
ਕੇਸ ਰੱਦ ਕਰਾਗਿਆ ਸਾਧ ਦਬਾਅ ਸਿਆਸੀ ਪਾਕੇ
ਕਰਦਾ ਸੀਗਾ ਨਕਲਾਂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਸਰਦਾਰ ਦੀਆਂ
ਖੜ੍ਹਜਾ ਬਾਬਾ ਸੁਣਕੇ..........

ਪੜ੍ਹਕੇ ਕਲਮਾਂ, ਫੇਰਕੇ ਕਾਚੂ ਧੌਣਾਂ ਲਾਹਤੀਆਂ
ਬਣਾਕੇ ਵੀਡਿਓ ਖਸਮਾਂ ਨੇ ਨੈੱਟ ਤੇ ਪਾਤੀਆਂ
ਸ਼ਰੀਫ ਸਾਬ ਵੀ ਵਿਗੜੇ ਔਖਾ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦਾ
ਮੂੰਹ ਬੁਰਕੇ 'ਚੋਂ ਨਾ ਕੁੜੀ ਕੱਢੇ ਡਰ ਤਾਲਿਬਾਨ ਦਾ
ਤਾਂਹੀ ਮਲਾਲਾ ਬਣਗੀ ਖਬਰਾਂ ਅਖਬਾਰ ਦੀਆਂ
ਖੜ੍ਹਜਾ ਬਾਬਾ ਸੁਣਕੇ ਜਾਂਈਂ ਗੱਲਾਂ ਸੰਸਾਰ ਦੀਆਂ......ਘੁੱਦਾ

ਆਉਣ ਕਨੇਡਿਓਂ ਈ-ਮੇਲਾਂ

ਕੱਚੀ ਪਹਿਲੀ ਤੋਂ ਦਸਮੀਂ ਤਾਂਈ ਇੱਕੋ ਬੈਂਚ ਤੇ ਬਹਿੰਦੇ
ਪੈਂਸਿਲ ਨਟਰਾਜ ਦੀ ਤੋੜ ਵਿਚਾਲਿਓਂ ਦੋ ਟੋਟੇ ਕਰ ਲੈਂਦੇ
ਮਿੱਠੇ ਚਾਰ ਦੀ ਧਰਕੇ ਫਾੜੀ ਅੱਧੀ ਛੁੱਟੀ ਰੋਟੀ ਖਾਂਦੇ
ਸੂਏ ਦੀ ਢਾਲ ਤੋਂ ਰੇੜ੍ਹਕੇ ਸੈਕਲ ਕੱਠੇ ਘਰਾਂ ਨੂੰ ਜਾਂਦੇ
ਚੱਕ ਟੋਕੇ ਮੂਹਰੋਂ ਚੱਬਦੇ ਡੋਡੀਆਂ ਕੱਚੀ ਜਵਾਰ ਦੀਆਂ
ਆਉਣ ਕਨੇਡਿਓਂ ਈ- ਮੇਲਾਂ ਹੁਣ ਉਸ ਮੁਟਿਆਰ ਦੀਆਂ

ਪੇਪਰਾਂ ਆਲੇ ਫੁੱਟੇ ਤੇ ਮੈਂ ਇਕਓਂਕਾਰ ਸੀ ਲਿਖਿਆ
ਜਮਾਂ, ਘਟਾ, ਤਕਸੀਮ ਦਾ ਚੱਜ ਉਹਤੋਂ ਸੀ ਸਿਖਿਆ
ਨੌਹਰੇ ਵਿੱਚ ਆ ਲਿੰਬਦੀ ਸੀ ਗੀਹਰੇ ਪਾਥੀਆਂ ਦੇ
ਚੋਰ ਸ਼ਪਾਹੀ ਖੇਡਦਾ ਸੀ ਮੈਂ ਵੀ ਨਾਲ ਸਾਥੀਆਂ ਦੇ
ਚੜ੍ਹਾ ਕਾਪੀ ਤੇ ਰੱਖਦੀ ਜਿਲਤਾਂ ਫਿਲਮੀ ਅਖਬਾਰ ਦੀਆਂ
ਆਉਣ ਕਨੇਡਿਓਂ ਈ....................

ਬੱਠਲ ਵਿੱਚ ਪੰਡ ਧਰਕੇ ਜਾ ਲੀੜੇ ਧੋਦੀਂ ਖਾਲਾਂ ਤੇ
ਸੀ ਗੁੰਦਦੀ ਮੀਢੀਆਂ ਤੇਲ ਖੋਪੇ ਦਾ ਲਾਕੇ ਵਾਲਾਂ ਤੇ
ਕੰਮਾਂ ਨੂੰ ਸੀ ਛੋਹਲੀ ਆਥਣੇ ਕੱਢਦੀ ਧਾਰਾਂ ਨੂੰ
ਸੌ ਸੌ ਪੜਦੇ ਕਰਕੇ ਸੀ ਫੇਰ ਬੁਲਾਉਂਦੀ ਜਾਰਾਂ ਨੂੰ
ਨਿਆਣਪੁਣੇ ਵਿੱਚ ਲੰਘੇ ਨਾ ਕਦੇ ਲੀਕਾਂ ਪਿਆਰ ਦੀਆਂ
ਆਉਣ ਕਨੇਡਿਓਂ ..............

ਮੇਲਿਓਂ ਮੈਂ ਛਪਾਇਆ ਬਾਂਹ ਤੇ ਦਿਲ ਸੀ ਤੀਰ ਟਪਾਕੇ
ਉਹਦੇ ਨੌਂ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਅੱਖਰ ਲਿਖਿਆ ਵਿੱਚ ਜਚਾਕੇ
ਸਵੈਟਰ ਉਹਨੇ ਘੱਲਿਆ ਸੀ ਬੁਣਕੇ ਨਾਭੀ ਪੱਛਮ ਪਾਕੇ
ਨਿਡਰ ਜੱਟੀ ਨੇ ਘੁੱਦਾ ਲਿਖਿਆ ਚਾਦਰਾਂ ਉਤੇ ਸਜਾਕੇ
ਸਮਝ ਨਾ ਆਈਆਂ ਛੇਤੀ ਗੱਲਾਂ ਅਗਲੇ ਪਾਰ ਦੀਆਂ
ਆਉਣ ਕਨੇਡਿਓਂ ਈ-ਮੇਲਾਂ ਹੁਣ ਓਹ ਮੁਟਿਆਰ ਦੀਆਂ

ਫਾਡੀ ਪੰਜਾਬ

ਪਿਛਲੇ ਹਫਤੇ ਮੈਂ ਤੇ ਸਾਡੇਆਲਾ ਨਿੱਕਾ ਗਰਨੈਬ ਯੂਪੀ , ਉਤਰਾਂਚਲ ਬੰਨੀਂ ਗਏ ਸੀ।
ਖੇਤਾਂ ਦੀਆਂ ਪੱਕੀਆਂ ਵੱਟਾਂ ਤੇ ਲੱਗੇ ਸਫੈਦੇ, ਪਾਪੂਲਰਾਂ ਤੇ ਸਾਗਵਾਨ ਆਲੇ ਦਾਲੇ ਨੂੰ ਹਰਿਆਲੀ ਬਖਸ਼ਦੇ ਨੇ। ਜਵਾਕ ਅੰਬ ਚੂਪ ਕੇ ਹਿੜਕ ਸੁੱਟਦੇ ਓਥੇ ਈ ਬੂਟਾ ਉੱਗਰ ਆਉਂਦਾ।
ਸਰਦੇ ਘਰਾਂ ਦੇ ਅੰਬ, ਜਾਂਮਣਾਂ, ਲੀਚੀਆਂ, 'ਮਰੂਦਾਂ ਦੇ ਵਾਧੂ ਬੂਟੇ ਲੱਗੇ ਵਏ ਨੇ। ਸੰਘਣੇੇ ਪਿਲਕਣ ਦੇ ਰੁੱਖਾਂ ਤੇ ਬੈਠੇ ਕਾਂ, ਘੁੱਗੀਆਂ, ਚਿੜੀਆਂ ਸਾਰੇ ਜਨੌਰ ਆਮ ਦੇਖੇ ਜਾ ਸਕਦੇ ਨੇ। ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਆਪਣੇ ਜਦੋਂ ਬੀਬੀ ਅਰਗੀਆਂ ਤੰਦੂਰੇ ਰੋਟੀਆਂ ਲਾਉਣ ਖਾਤਰ ਪਰਾਂਤ 'ਚ ਪੇੜੇ ਕਰਦੀਆਂ ਸੀ ਤਾਂ ਚਿੜੀਆਂ ਆ ਆ ਠੁੰਗਾਂ ਮਾਰੀ ਜਾਂਦੀਆਂ ਸੀ। ਹੁਣ ਪਿੰਡ ਪਿੰਡ ਟਾਵਰ ਕਾਹਦੇ ਲਾਗੇ, ਚਿੜੀਆਂ, ਕਾਂ, ਕਬੂਤਰ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਧਰਤੀ ਨੂੰ ਪੱਕੀ ਫਤਿਹ ਬੁਲਾਗੇ।
ਘਰਾਂ 'ਚ ਅਸੀਂ ਰੁੱਖ ਨਈਂ ਲਾਉਂਦੇ ਬੀ ਪੱਤੇ ਖਿਲਰਦੇ ਆ, ਖੇਤ ਅਗਲਾ ਤਾਂ ਕਰਕੇ ਰੁੱਖ ਨਈਂ ਲਾਉਦਾਂ ਬੀ ਚਾਰ ਪੰਜ ਮਰਲੇ ਫਸਲ ਮਰਦੀ ਆ। ਕਣਕ ਝੋਨੇ ਦੇ ਇੱਕ ਇੱਕ ਕਿੱਲੇ ਨੂੰ ਤਿੰਨ ਤਿੰਨ ਗੱਟੇ ਅਗਲਾ ਯੂਰੀਆ ਦੇ ਸਿੱਟਦਾ ਬਾਕੀ ਡੀ.ਏ. ਪੀ। ਆਲੂਆਂ ਨੂੰ ਛੇ ਸੱਤ ਗੱਟੇ ਪਾ ਦੇਂਦਾ। ਤੜਕੇ ਆਥਣੇ ਜ਼ਹਿਰ ਪਕਾ ਪਕਾ ਢਿੱਡ 'ਚ ਸਿੱਟੀ ਆਉਣੇ ਆ। ਗੋਡੇ ਗੋਡੇ ਨੀਰਾ ਹੁੰਦਾ, ਅਗਲਾ ਓਤੋਂ ਦੀ ਹੋਰ ਜੂਰੀਆ ਸਿੱਟ ਦੇਂਦਾ । ਰੇਹ ਸਰਪੇਹ ਆਲਾ ਨੀਰਾ ਖਾ ਖਾ ਛੇ ਛੇ ਮਹੀਨੇਆਂ ਦੀਆਂ ਗੱਭ ਮੱਝਾਂ ਖਾਲੀ ਲਿੱਕਲ ਜਾਂਦੀਆਂ। ਹਰਵਰਿਆਏ ਪਸੂ ਦੱਬਾ ਕੱਢਣ ਲਾਗੇ।
ਬਾਹਲੀ ਗੱਲ ਕੀ ਆ, ਜਵਾਕ ਜੰਮਣ ਮਗਰੋਂ ਕੁੜੀਆਂ ਮਾਨੀਆਂ ਨੂੰ ਦੁੱਧ ਉੱਤਰਨੋਂ ਹਟ ਗਿਆ। ਲਾ ਲਾ ਜਰਦੇ ਚੋਬਰਾਂ ਦੇ ਪਿੰਡੇ ਵੀ ਤੋਕੜ ਮੈਸ੍ਹ ਅਰਗੇ ਹੋਗੇ। ਬਿਨਾਂ ਵਰਜਸ਼ੋ ਮੰਡੀਰ ਬੀਨਾਂ ਅਰਗੇ ਢਿੱਡ ਕੱਢਕੇ ਤੁਰੀਂ ਫਿਰਦੀ ਆ ਜਿਮੇਂ ਨੌਮਾਂ ਲੱਗਾ ਹੁੰਦਾ। ਪੈਹੇ, ਤਕਨੀਕ, ਅਕਲਾਂ 'ਚ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਵੱਡੇ ਹੋਗੇ ਪਰ ਸੇਹਤ ਪੱਖੋਂ ਸਾਡੇ ਪੰਜਾਬੀ ਜਮਾਂ ਫਾਡੀ ਨੇ ਹੁਣ । ਅੱਗੇ ਨਾਨਕ ਜਾਣਦਾ.....ਘੁੱਦਾ

ਬੋਹੜ ਬਾਬੇ- ਸਾਡੇ ਵੰਡੇ ਦੇ ਨਾਵਲਕਾਰ

ਸ੍ਰੀ ਹਰਮੰਦਰ ਸੈਹਬ ਦੀ ਦੱਖਣੀ ਬਾਹੀ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ਤੇ ਬਣੀ ਸਿੱਖ ਰੈਂਫਰੈਂਸ ਲਾਇਬਰੇਰੀ ਦੀਆਂ ਅਲਮਾਰੀਆਂ ਵਿੱਚ ਸਤ੍ਹਾਰਵੀਂ, ਠਾਰਵੀਂ , ਉਨਮੀਂ , ਵੀਹਵੀਂ ਤੇ ਏਹਤੋਂ ਵੀ ਪੁਰਾਣਾ ਇਤਿਹਾਸ ਲੁਕੋਈ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਘੂਕ ਸੁੱਤੀਆਂ ਪਈਆਂ ਨੇ।
ਕਈ ਤਾਂ ਹੱਥ ਲਾਇਆਂ ਭੁਰਦੀਆਂ ਨ। ਗੁਰੂ ਕਾਲ ਤੋਂ ਗੰਡਾ ਸਿੰਘ , ਕਿਰਪਾਲ ਸਿੰਘ ਤੇ ਹੋਰ ਇਤਿਹਾਸਕਾਰਾਂ ਨੇ ਸਿੱਖ ਇਤਿਹਾਸ ਤੇ ਪੰਜਾਬ ਨੂੰ ਜਿੱਲਤਾਂ 'ਚ ਕੈਦ ਕਰਕੇ ਸਾਡੀ ਤੀਕ ਪਹੁੰਚਦਾ ਕਰਿਆ। ਭਾਈ ਵੀਰ ਸਿੰਘ ਹੋਣਾਂ ਕਵਿਤਾ ਦੀ ਕਮਾਣ ਸੰਭਾਲੀ। ਫੇਰ ਵਾਰੀ ਆਈ ਜਸਵੰਤ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ ,ਨਾਨਕ ਸਿੰਘ ਤੇ ਗੁਰਦਿਆਲ ਸਿੰਘ ਹੋਣਾਂ ਦੀ ਜੇਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਵਰਤਕੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਲਿਖੀ ਜਿਮੇਂ ਫੇਰ ਪੰਜਾਬ ਨੂੰ ਤਰੁੱਪ ਇੱਕ ਕਰਤਾ ਹੋਵੇ। ਕਿਵੇਂ ਸਿਖਰ ਦੁਪੈਹਰੇ ਦਹੀਂ ਦੇ ਫੁੱਟ ਵਰਗੇ ਖਿੜੇ ਨਰਮੇ ਦੇ ਵਾਹਣਾਂ ਵਿੱਚ 'ਪੂਰਨਮਾਸ਼ੀ' ਦੇ ਪਾਤਰ ਰੂਪ ਤੇ ਚੰਨੋ ਦੁਨੀਆਂ ਤੋਂ ਚੋਰੀ ਮਿਲਦੇ ਨੇ, ਪਰ ਲੀਕ ਨਈਂ ਟੱਪਦੇ । ਕਿਵੇਂ 'ਮੜ੍ਹੀ ਦੇ ਦੀਵੇ' ਦੇ ਪਾਤਰ ਜਗਸੀਰ ਨੂੰ ਭਾਨੋ ਪੁੱਛਦੀ ਆ ," ਵੇ ਮੇਰੇ ਨੱਕ ਦੀ ਤਿੱਲੀ ਨੂੰ ਕੀ ਹੋਇਆ"। ਜਗਸੀਰ ਵੇਖਕੇ ਨੀਵੀਂ ਪਾ ਲੈਂਦਾ ਤੇ ਆਖਦਾ, "ਕਿੰਨਾ ਕ ਚਿਰ ਕੋਈ ਸੂਰਜ ਬੰਨੀਂ ਦੇਖ ਸਕਦਾ"। ਤੇ ਫੇਰ ਪਿਛਲੀ ਉਮਰੇ ਭਾਨੋ ਆਖਦੀ ਆ ,"ਜੇ ਹੈਗੀ ਕੋਈ ਕਣੀ ਤਾਂ ਲੈਜਾ ਕੱਢਕੇ" ਤੇ ਅੱਗੋਂ ਜਗਸੀਰ ਬੋਲਦਾ ,"ਜੇ ਆਹੀ ਗੰਦ ਪਾਉਣਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਜਵਾਨੀ ਵੇਲੇ ਈ ਪਾ ਲੈਂਦੇ"।
ਮੋਗੇ ਜਿਲ੍ਹੇ ਨੂੰ ਮਾਣ ਆ ਸਿਰਮੌਰ ਨਾਵਲਕਾਰ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਲਈ। ਬਲਦੇਵ ਸਿੰਘ ਹੋਣਾਂ ਨੇ ਭਗਤ ਸਿੰਘ, ਭਾਈ ਜੈਤਾ ਜੀ, ਦੁੱਲਾ ਭੱਟੀ ਤੇ ਹੋਰ ਗਭਰੂਆਂ ਤੇ ਰਿਸਚਰਚ ਕਰਕੇ ਬਸ ਅੰਤ ਈ ਕਰਾਤਾ।
ਹੁਣ ਵੀ ਮੁੰਡੇ ਕਵਤਾਵਾਂ, ਗਜ਼ਲਾਂ ਲਿਖਦੇ ਨੇ। ਖੌਣੀ ਸਹੁਰੇ ਕੇਹੜੇ ਟੋਏ 'ਚ ਬਹਿਕੇ ਡੂੰਘੀ ਫੀਲਿੰਗ ਨਾ ਲਿਖਦੇ ਨੇ ਤੇਰੇ ਮੇਰੇ ਅਰਗੇ ਦੀ ਸਮਝੋਂ ਬਾਹਰ ਹੁੰਦੀ ਆ ਗੱਲ। ਕਾਬਲੇ ਗੌਰ ਆ ਬਾਬੇ ਕੰਵਲ ਤੇ ਗੁਰਦਿਆਲ ਸਿੰਘ ਹੋਣੀਂ ਨਦੀ ਕਿਨਾਰੇ ਲਿਫੇ ਦਰੱਖਤ ਅਰਗੇ ਨੇ, ਮਾਅਰਾਜ ਨਾ ਕਰੇ ਖੌਣੀ ਕਦੇ ਅਖਬਾਰ ਦੇ ਤੀਜੇ ਸਫੇ ਦੇ ਭੋਗ ਦਾ ਇਸ਼ਤਿਹਾਰ ਛਪਜੇ। ਫਿਲਹਾਲ ਬਲਦੇਵ ਸਿੰਘ ਹੋਣਾਂ ਤੇ ਆਸਾਂ ਖੜ੍ਹੀਆਂ ਨੇ। ਅੱਗੇ ਹੋਰ ਪੰਜਾਬ 'ਚ ਕੋਈ ਨਮਾਂ ਕੌਣ ਉੱਠਦਾ, ਆਸਾਂ ਉਮੀਦਾਂ ਕੈਮ ਨੇ....ਨਾਨਕ ਭਲੀਆਂ ਕਰੇ......ਘੁੱਦਾ

ਕੌਮ ਕਾਹਦੀ ਭੁੱਲੇ ਜੇਹੜੀ ਇਤਿਹਾਸ ਨੂੰ

ਕਾਸਦਾ ਲਲਾਰੀ ਜੀਹਦਾ ਰੰਗ ਲਹਿ ਗਿਆ
ਕਾਹਦਾ ਉਹ ਨਚਾਰ ਜੇਹੜਾ ਸੰਗ ਬਹਿ ਗਿਆ
ਗੱਲ ਰਾਹ ਨਾ ਪਾਵੇ ਉਹ ਵਕੀਲ ਕਾਸਦਾ
ਆਸ਼ਕ ਉਹ ਕਾਹਦਾ ਜੋ ਸ਼ੌਕੀਨ ਮਾਸਦਾ
ਹੁਸਨ ਈ ਕਾਹਦਾ ਜੇ ਹੰਕਾਰ ਹੋ ਗਿਆ
ਭੇਤ ਕਾਹਦਾ ਜੇਹੜਾ ਜੱਗ ਜ਼ਾਹਰ ਹੋ ਗਿਆ
ਕਾਸਦਾ ਵਿਚੋਲਾ ਜੇ ਗੱਲ ਪੂਰੀ ਖੋਲ੍ਹਜੇ
ਸੌਕਣ ਉਹ ਕਾਹਦੀ ਜੇਹੜੀ ਘੱਟ ਬੋਲਜੇ
ਪੁੱਤ ਕਾਹਦਾ ਮਾਪਿਆਂ ਦੀ ਮੰਨੇ ਇੱਕ ਨਾ
ਵਿਛੋੜਾ ਕਾਹਦਾ ਮਿਲਣ ਦੀ ਹੋਵੇ ਸਿੱਕ ਨਾ
ਪਾਠੀ ਕਾਹਦਾ ਉੱਠਣ ਦੀ ਘੌਲ ਕਰਜੇ
ਕਾਸਦੀ ਜਵਾਨੀ ਜੀਹਦਾ ਖੂਨ ਠਰਜੇ
ਮੌਤ ਕਾਹਦੀ ਜੀਹਦਾ ਕੋਈ ਮਨਾਵੇ ਸੋਗ ਨਾ
ਵੈਦ ਕਾਹਦਾ ਜੇਹੜਾ ਕੱਟ ਸਕੇ ਰੋਗ ਨਾ
ਸੀ ਸ਼ਹਿ ਸਰਕਾਰੀ ਹੇਠ ਵਾਪਰੀ ਤ੍ਰਾਸਦੀ
ਕਰੇ ਇਕਤਰਫੇ ਨਿਆਂ ਸਰਕਾਰ ਕਾਸਦੀ
ਘੁੱਦੇ ਚੋਬਰ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਫਾਹੇ ਚੜ੍ਹੇ ਕਾਸ ਨੂੰ
ਕੌਮ ਕਾਹਦੀ ਭੁੱਲੇ ਜੇਹੜੀ ਇਤਿਹਾਸ ਨੂੰ