ਜਵਾਕਾਂ ਆਲੀ ਰੁੱਤ

ਫੜ੍ਹਨ ਮਚੀਚੀ ਖੇਡਦੇ ਸੀ ਚਾਨਣੀਆਂ ਰਾਤਾਂ ਨੂੰ
ਸਾਉਣ ਭਾਦਰੋਂ ਵਿੱਚ ਲਿੱਪਦੇ ਰਹੇ ਸਬ੍ਹਾਤਾਂ ਨੂੰ
"ਝਾਅ" ਆਖਣ ਨੂੰ ਕੰਧੋਲੀ ਵਿੱਚ ਰੱਖੀ ਮੋਰੀ ਸੀ
ਕੰਨ ਤੇ ਬਾਪੂ ਦਾ ਥਪੜਾ ਜਾਂ ਬੇਬੇ ਦੀ ਲੋਰੀ ਸੀ
ਟੋਕਰੇ ਬਣਦੇ ਜਦੋਂ ਤੂਤ ਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸ਼ੰਗਾਈ ਸੀ
ਜਵਾਕਾਂ ਆਲੀ ਰੁੱਤ ਕੇਰਾਂ ਜੇ ਸਾਡੇ ਤੇ ਆਈ ਸੀ...

ਭੁੰਜੇ ਰਗੜਦੇ ਅੱਡੀਆਂ ਜਦੋਂ ਸਕੂਲੇ ਜਾਣਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ
ਰੁਮਾਲ ਜੂੜੇ ਤੇ ,ਨੀਕਰ, ਝੱਗਾ ਬਾਣਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ
ਜਮਾਂ, ਘਟਾਓ, ਗੁਣਾ ਤੇ ਬਾਕੀ ਸਵਾਲ ਭਾਗ ਦੇ

ਧੁੱਪੇ ਪੀਰਡ ਲੱਗਦੇ ਜਦੋਂ ਸੀ ਦਿਨ ਮਾਘ ਦੇ
ਅੱਧੀ ਛੁੱਟੀ ਟੱਪਣੇ ਦੀ ਵੀ ਜੁਗਤ ਬਣਾਈ ਸੀ
ਜਵਾਕਾਂ ਆਲੀ ਰੁੱਤ .............

ਛੇ ਕੇਂਦਰ ਸ਼ਾਸ਼ਤ ਤੇ ਭਾਰਤ ਦੇ ਅਠਾਈ ਹੋਰ ਪ੍ਰਾਂਤ ਨੇ
"ਥੰਬ ਰੂਲ" ਤੇ ਚੇਤੇ ਆਰਕੀਮਿਡੀਜ਼ ਦੇ ਸਿਧਾਂਤ ਨੇ
ਗੱਗੂ ਕੱਟਾ ਤੇ ਮੋਤੀ ਕੁੱਤਾ ਸੀ ਦਰਜ ਵਿੱਚ ਕਤਾਬਾਂ ਦੇ
"ਬੌਡਮਾਸ" ਦੇ ਫਾਰਮੂਲੇ ਵਰਤੇ ਵਿੱਚ ਹਿਸਾਬਾਂ ਦੇ
ਬਲੇਟਾਂ ਨਾ ਘੜੀਆਂ ਪੈਂਸਲਾਂ ਜਾਂ ਦਵਾਤ ਸ਼ਿਆਈ ਸੀ
ਜਵਾਕਾਂ ਆਲੀ ਰੁੱਤ........................

ਡੀਜੇ ਡੂਜੇ ਨਮੇਂ ਨੇ ਬੀਬੀਆਂ ਘੋੜੀਆਂ ਗਾਉਂਦੀਆਂ ਸੀ
ਗੁਰਮੀਤ ਬਾਵਾ ਦੀ ਫੀਲਿੰਗ ਲੈ ਹੇਕਾਂ ਲਾਉਦੀਆਂ ਸੀ
ਰੇਡੀਆ ਸੁਣਾਉਂਦਾ ਸੀ ਮਰਜਾਣੇ ਮਾਨ ਦੇ ਬੋਲਾਂ ਨੂੰ
ਠੰਡੂ ਰਾਮ ਤੇ ਹੋਰ ਆੜੀਆਂ ਦੀਆਂ ਕਲੋਲਾਂ ਨੂੰ
ਦਸਮੀਂ 'ਚ ਨੱਥੇ, ਜਗਨੇ, ਦੀਨੇ ਦੀ ਕਰੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਸੀ
ਜਵਾਕਾਂ ਆਲੀ ਰੁੱਤ ..............

ਛਿੰਝ, ਅਖਾੜਾ, ਬਾਜੀ, ਕੌਡੀ ਤੇ ਖੇਡ ਮਦਾਰੀ ਦਾ
ਟੂਪ ਵੱਢ ਗਲੇਲ ਬਣੌਂਣੀ ਨਿਸ਼ਾਨਾ ਸਿੰਨਕੇ ਮਾਰੀ ਦਾ
ਬਾਥੂ, ਮੇਥੇ ਤੇ ਰੋਹੀਓਂ ਤੋੜ ਲਿਆਉਂਦੇ ਸਰ੍ਹੋਂ ਦੇ ਸਾਗ ਨੂੰ
ਸੁਖਨੇ ਅੰਗੂ ਟੱਪ ਗਿਆ ਵੇਲਾ ਘੁੱਦਿਆ ਮਾੜੇ ਭਾਗ ਨੂੰ
ਮੋਹ, ਲਾਡ, ਪਿਆਰ, ਸਨੇਹ ਦੀ ਬਸ ਕਰੀ ਕਮਾਈ ਸੀ
ਆਹ ਜਵਾਕਾਂ ਆਲੀ ਰੁੱਤ ਕੇਰਾਂ ਜੇ ਸਾਡੇ ਤੇ ਆਈ ਸੀ....ਘੁੱਦਾ

ਸਾਡੀ ਕਵਿਤਾ

ਉਹਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ਕਵਿਤਾ ਕਿਮੇਂ ਲਿਖੀਦੀ ਆ ?
ਬਾਹਾਂ 'ਤਾਹਾਂ ਕਰਕੇ ਅੰਗੜਾਈ ਭੰਨਦਿਆਂ ਆਹ ਜਵਾਬ ਸੀ ਮੇਰਾ
ਢਿੱਲੀ ਚੂਲ 'ਚ ਤੇਸੇ ਦੀ ਪੀਣ ਨਾਲ ਫਾਲ ਠੋਕਦੇ ਸੇਪੀ ਆਲੇ
ਬਖਤੌਰ ਤਰਖਾਣ ਕੋਲ ਕਸੀਏ ਕਟਾਉਣ
ਆਲਿਆਂ ਦੀ ਰੌਣਕ, ਤੇ ਮਿਸਤਰੀ ਦੇ ਕੰਨ ਤੇ
ਟੰਗੀ ਪਿਨਸਲ ਦੇਖ ਕਵਿਤਾ ਫੁਰਦੀ ਆ
ਘਰ ਦੀ ਕਢਾਈ ਵਈ ਸਰੋਂ ਦਾ ਤੇਲ ਕੌਲੀ 'ਚ ਤੱਤਾ ਕਰਕੇ ,
ਮੰਜੇ ਦੀ ਦੌਣ ਤੇ ਬਹਿ ਅੱਡੀਆਂ ਦੀਆਂ ਪਾਟੀਆਂ ਬਿਆਈਆਂ 'ਚ
ਉਂਗਲਾਂ ਨਾਲ ਲਾਉਂਦੇ ਤਾਏ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕਵਿਤਾ ਫੁਰਦੀ ਆ
ਦੋ ਆਲੀ ਚਾਹ ਪਿੱਛੋਂ ਰੇਤੇ ਨਾ ਮਾਂਜੀ ਬਾਟੀ

ਤੇ
ਜਦੋਂ ਤੀਹ ਵਰ੍ਹੇ ਪਹਿਲਾਂ ਗੁਜ਼ਰੇ ਕਿਸੇ ਬਜ਼ੁਰਗ ਦਾ ਨੌਂ ਲਿਸ਼ਕਦਾ
ਉਦੋਂ ਕਵਿਤਾ ਫੁਰਦੀ ਆ
ਸਿਆਲ ਰੁੱਤੇ ਪਰਾਲੀ ਤੇ ਜੰਮੇ ਕੱਕਰ ਨੂੰ ਵੇਖ
ਜਦੋਂ ਕਣਕ ਦੀ ਕੋਰ ਭਿਔਂਣ ਬਾਰੇ ਸੋਚਿਆ ਜਾਂਦਾ
ਤੇ ਹਾੜ੍ਹ ਮਹੀਨੇ ਟੋਟਣ ਤੋਂ ਲੈ ਅੱਡੀ ਤਾਂਈ ਢੂਈ ਤੇ ਵਗਦੀ
ਮੁੜ੍ਹਕੇ ਦੀ ਧਾਰ ਨੂੰ ਜਦੋਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ
ਓਦੋਂ ਵੀ ਕਵਿਤਾ ਫੁਰਦੀ ਆ
ਛੁੱਟੜ ਧੀ ਦਾ ਕੇਸ ਝਗੜਨ ਖਾਤਰ ਕਚੈਹਰੀ ਜਾਂਦਾ
ਬਸ 'ਚ ਬੈਠਾ ਬਜ਼ੁਰਗ ਜਦੋਂ ਮੋਟੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇਆਂ ਆਲੀ
ਐਨਕ ਵਿੱਚਦੀ ਟਿਕਟ ਤੇ ਲਿਖੇ ਪਿੰਡਾਂ ਦੇ ਨੌਂ ਪੜ੍ਹਦਾ
ਉਹਦੀ ਬੇਤੁਕੀ ਜੀ ਕੋਸ਼ਸ਼ ਵੇਖ ਕਵਿਤਾ ਫੁਰਦੀ ਆ
ਸਾਡੀ ਕਵਿਤਾ ਮਸ਼ੂਕ ਦੀ ਅੱਖ ਨੂੰ ਹਿਰਨੀ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਤੋਲਦੀ
ਤੋਰ ਦਾ ਮੋਰਾਂ ਨਾਲ ਕਮਪੈਰੀਸਨ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ
ਗੱਲ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸੇਬ ਨਹੀਂ ਆਖਦੀ,
ਜਾਂ ਹੋਟਲ ਦੇ ਕਿਸੇ ਕਮਰੇ 'ਚ ਵੜਕੇ
ਪੰਦਰਾਂ ਮਿੰਟਾਂ ਪਿੱਛੋਂ ਨਿੰਮੋਝੂਣੀ ਜੀ ਹੋਕੇ ਬਾਹਰ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ
ਬਸ ਇਹੋ ਵਜ੍ਹਾ ਸਾਡੀ ਕਵਿਤਾ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਮਰਦੀ
ਸਾਡੇ ਮਰਨ ਪਿੱਛੋਂ ਵੀ.....ਘੁੱਦਾ