Monday 9 February 2015

ਭਗਤ ਪੂਰਨ ਸਿੰਘ

ਚਿਰਾਂ ਤੋਂ ਦੇਖਦੇ ਆਉਣੇ ਆਂ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਬਹੁਤੇ ਬੱਸ ਅੱਡਿਆਂ ਦੇ ਬਾਹਰਵਾਰ ਨੀਲੇ ਜੇ ਰੰਗ ਦਾ ਲੰਬੂਤਰਾ ਜਾ ਬਕਸਾ ਗੱਡਿਆ ਹੁੰਦਾ , ਜੀਹਤੇ ਚਿੱਟੇ ਅੱਖਰਾਂ 'ਚ 'ਦਾਨ- ਪਾਤਰ, ਪਿੰਗਲਵਾੜਾ' ਲਿਖਿਆ ਹੁੰਦਾ। ਏਹਨਾਂ ਬਕਸਿਆਂ ਨੂੰ ਵੱਜੇ ਜੰਗਾਲੇ ਜਿੰਦਰੇ ਦੱਸਦੇ ਨੇ ਕਿ ਏਹ ਬਕਸੇ ਘੱਟ ਈ ਖੁੱਲ੍ਹਦੇ ਨੇ ਕਿਓਕਿ ਆਟੇ 'ਚ ਨੂਣ ਬਰੋਬਰ ਲੋਕ ਏਹਨਾਂ 'ਚ ਦਾਨ ਪਾਉਦੇਂ ਨੇ।
ਜਾਂ ਗੁਰੂ ਘਰਾਂ ਦੇ ਬਾਹਰ ਫੱਟਿਆਂ ਤੇ ਪਿੰਗਲਵਾੜੇ ਦਾ ਛਾਪਿਆ ਲਿਟਰੇਚਰ ਪਿਆ ਹੁੰਦਾ। ਵੱਡੀ ਮੇਦ ਸਾਡੇ 'ਚੋਂ ਕੋਈ ਓਥੋਂ ਕੋਈ ਕਿਤਾਬਚਾ ਚੁੱਕਦਾ ਈ ਨਹੀਂ, ਤੇ ਜੇ ਰੀਸੋ ਰੀਸ ਚੱਕ ਵੀ ਲਈਏ ਤਾਂ ਕੋਈ ਪੜ੍ਹਦਾ ਨਈਂ। ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਦੀ ਆਦਤ ਆ, ਮੁਖਤ ਮਿਲੀ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਤਰਜੀਹ ਨਹੀਂ ਦੇਂਦੇ।
ਅਗਲੀ ਗੱਲ, ਭਗਤ ਪੂਰਨ ਸਿੰਘ ਹੋਣਾਂ ਦਾ ਨੌਂ ਸਾਰਿਆਂ ਸੁਣਿਆਂ ਸੀ, ਪਰ ਡੂੰਘਿਆਈ ਨਾ ਕੋਈ ਨੀਂ ਜਾਣਦਾ। ਵਾਈਟ ਹਿੱਲ ਆਲੇ ਸ਼ਾਬਾਸ਼ੀ ਦੇ ਹੱਕਦਾਰ ਨੇ ਜੇਹਨਾਂ ਉੱਦਮ ਕਰਕੇ ਮਹਾਨ ਬਾਬੇ ਦੀ ਜੀਵਨੀ ਤੋਂ ਪਰਦਾ ਚੱਕਕੇ ਪਰਦੇ ਤੇ ਲਿਆਂਦਾ।
ਮੇਰੇ ਤੇਰੇ ਅਰਗਾ ਲਗੜ ਦੁਗੜ ਕਿਤੇ ਪਾਈਆ ਖੂਨ ਦਾਨ ਕਰ ਆਵੇ ਤਾਂ ਲੱਗਦੀ ਵਾਹ ਫੋਟੋ ਨੈੱਟ ਤੇ ਲਾਜ਼ਮੀ ਪਾਕੇ ਵਾਹ ਵਾਹ ਕੱਠੀ ਕਰਦਾ। ਪਰ ਸਦਕੇ ਓਸ ਮਹਾਨ ਬੰਦੇ ਦੇ ਜੀਹਨੇ ਬਿਨਾਂ ਸਵਾਰਥੋਂ ਐਡਾ ਉਪਰਾਲਾ ਕਰਿਆ। ਮੈ ਤੂੰ ਦੋ ਚਹੁੰ ਸਤਰਾਂ 'ਚ ਪੂਰਨ ਸਿੰਘ ਹੋਣਾਂ ਦੀ ਵਡਿਆਈ ਨਹੀਂ ਦਸ ਸਕਦੇ।
ਸਿੱਧ ਪੱਧਰੀ ਫਿਲਮ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਬਣਾਈ ਆ। ਬਾਕੀ ਸੁਖਵਿੰਦਰ ਦੀ ਗਾਈ ਆਰਤੀ ਸੁਣਿਓ ਗਹੁ ਨਾ। ਲਾਉਂਦਾ ਸਿਰੇ। ਲੱਗਦੀ ਵਾਹ ਫਿਲਮ ਲਾਜ਼ਮੀ ਦੇਖਿਓ । ਪੰਜਾਬੀ ਸਿਨੇਮੇ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਣ ਲਾਪਿਆ ਬੀ ਜੱਟਬਾਦ ਤੋਂ ਅੱਗੇ ਵੀ ਲੋਕ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ .....ਘੁੱਦਾ

No comments:

Post a Comment