ਸਾਡੇ ਸੁਭਾਅ

ਸਾਡੇ ਸੁਭਾਅ ਈ ਏਸਰਾਂ ਦੇ ਬਣਗੇ। ਬੜਾ ਕੁਛ ਸੀ ਸਾਡੇ ਕੋਲ, ਸਾਂਭਿਆ ਨਹੀਂ ਜਾਂ ਸਾਂਭਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ। ਇਹ ਵੱਡਾ ਸ਼ਿਕਵਾ , ਸਾਨੂੰ ਟਕਨੌਲਜੀ ਵਰਤਣੀ ਨਹੀਂ ਆਓਂਦੀ। ਹੋਸ਼ਾਪਣ ਬੜਾ ਵੱਧ ਗਿਆ। ਇੱਕ ਹੱਥ ਨਾਲ ਦਾਨ ਕਰਦੇ ਆਂ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਸੈਲਫੀ ਲੈਕੇ ਫੇਸਬੁੱਕ ਤੇ ਚਾੜ੍ਹਦੇ ਆਂ। ਮਿਤੱਰਾਂ ਦੇ ਕੁਮੈਂਟ ਆਓਂਦੇ ਆ,” ਨਾਈਸ ਬਰੋ”, “ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਸੋਚ ਜੀ”। ਫਾਨਿਆਂ ਦੇ ਭੁੱਖੇ ਆਂ। ਪਾਲਸ਼ਾ ਚਾਹੀਦੀਆਂ। ਕੱਲੇ ਕੱਲੇ ਕਮਿੰਟ ਥੱਲੇ ਥੈਂਕਸ ਥੈਂਕਸ ਲਿਖਦੇ ਆਂ। ਕਿਤੇ ਧਾਰਮਿਕ ਥਾਂ ਜਾਈਏ। ਓਥੋਂ ਦੀ ਇਤਿਹਾਸਕ ਮਹਾਨਤਾ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਦੇਖਦੇ, ਮਹਿਸੂਸ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ , ਕਿਵੇਂ ਗੁਰੂ ਸਾਬ੍ਹ ਏਥੇ ਆਏ, ਕਿਵੇਂ ਰਹੇ, ਕੀ ਕਰਦੇ ਹੋਣਗੇ, ਕਿਵੇਂ ਲੋਕ ਆਓਂਦੇ ਹੋਣਗੇ। ਕਿਹੋ ਜਾ ਮਹੌਲ ਹੋਣਾ ਓਦੋਂ।

ਸਾਨੂੰ ਕਾਹਲੀ ਹੁੰਦੀ ਆ ਚੈੱਕ ਇਨ ਪਾਈਏ, ਨਾਲਦੇ ਨੂੰ ਕਹਿਣੇਂ ਆ ਘੈਂਟ ਜੀ ਫੋਟੋ ਖਿੱਚ, ਸਟੋਰੀ ਪਾਈਏ। ਛੱਡ ਹੋਰ ਗੱਲ ਸੁਣ।

ਚਾਰ ਕ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਸ੍ਰੀ ਹਰਮੰਦਰ ਸਾਹਬ ਗਏ। ਗੋਰਾ ਨਿਛੋਹ ਮੁੰਡਾ ਸਰੋਵਰ ਕੰਢੇ ਪਰਕਰਮਾ ‘ਚ ਬੈਠਾ। ਕੋਰੇ ਕਾਗ਼ਜ਼ ਤੇ ਪੈਨਸਿਲ ਨਾਲ ਦਰਬਾਰ ਸਾਹਬ ਦਾ ਸਕੈੱਚ ਬਣਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਜੋੜ ਮੈਂ ਗੱਲ ਤੋਰੀ। ਮਖ “ਭਾਊ ਕਿੱਥੋਂ ਆਇਆਂ”।ਅੱਗੋਂ ਕਹਿੰਦਾ ਮੈਂ ਸਵਿਟਜਰਲੈਂਡ ਦਾ ਸਟੂਡੈਂਟ ਆਂ। ਮਖ ਤੂੰ ਫੋੇਟੋ ਖਿੱਚ ਕੈਮਰੇ ਨਾਲ ਸਕੈੱਚ ਤੇ ਟੈਮ ਲੱਗਦਾ। ਓਹਨੇ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਦੀ ਪੰਡ ਮੇਰੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਮਾਰੀ ਕਹਿੰਦਾ, “ਮੈਂ ਿੲਸ ਬਿਲਡਿੰਗ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਦਿਮਾਗ ‘ਚ ਬਿਠਾਓਣਾ ਫੇਰ ਕਾਗ਼ਜ਼ ਤੇ ਵਾਹੁਣਾ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇਹ ਕਦੇ ਮੇਰੇ ਮਨ ਤੋਂ ਲਹਿ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ। ਬਸ ਮਖ ਵਾਹ ਸਕੈੱਚ, ਆਹੀ ਫਰਕ ਆ ਸਾਡਾ ਥੋਡਾ