ਰਾਬਣ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਦੇ ਵਿਆਹ ਤੇ

ਬਾਹਲੀ ਪੁਰਾਣੀ ਗੱਲ ਆ। ਅੱਧ ਮਾਘ ਦੇ ਦਿਨ ਸੀਗੇ। ਲੈਂਕਾ ਆਲੇ ਰਾਬਣ ਅਰਗੇ ਕਣਕਾਂ ਕੁਣਕਾਂ ਬੀਜ ਕੇ ਵੇਹਲੇ ਸੀ ਜਮਾਂ। ਰਾਵਣ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਮੇਘਨਾਥ ਆਪਦੇ ਪਿਓ ਨੂੰ ਕੈਂਹਦਾ ," ਭਾਪਾ ਜਰ ਵਿਆਹ ਕਰਦੇ ਮੇਰਾ"। ਕੁੰਭਕਰਨ ਵੀ ਨੀਂਦ ਤੋਂ ਜਾਗਿਆ ਬਾ ਸੀ। ਚਾਰ ਪੰਜ ਦਿਨਾਂ 'ਚ ਕੁੜੀ ਆਲੇਆਂ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਕੇ ਕਾਡ ਕੂਡ ਛਪਾਲੇ । ਜੈਤੋ ਲਿਵੇ ਚੰਦਭਾਨ ਜੰਨ ਆਉਣੀ ਸੀ। ਰਾਵਣ ਕਿਆਂ ਨੇ ਬੱਸ ਕਰਾਲੀ ਕਿਰਾਏ ਤੇੇ ਜੰਨ ਖਾਤਰ। ਬੱਸ 'ਚ ਵੜਨ ਲੱਗਿਆਂ ਰਾਬਣ ਦੇ ਸਿਰ ਫਸਗੇ। ਹਾਰਕੇ ਰਾਵਣ ਨੂੰ 'ਤਾਹਾਂ ਛੱਤ ਤੇ ਬਹਾਤਾ। ਜੰਨ ਆਗੀ ਭਰਾਵਾ। ਰੀਬਨ ਕੱਟਣ ਲੱਗਿਆਂ ਕੁੰਭਕਰਨ ਨੇ ਗੀਝੇ 'ਚੋਂ ਝੱਗ ਜੀ ਕੱਢਕੇ ਕੁੜੀਆਂ ਤੇ ਛਿੜਕਤੀ ਤੇ ਰਾਵਣ ਅਰਗੇਆਂ ਨੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਫਰਕਵੇਂ ਲਲਕਾਰੇ ਛੱਡਦੇ।
ਕੁੜੀ ਆਲੇ ਚੁੱਪ ਰਹੇ ਬੀ ਕਾਹਨੂੰ ਕਲੇਸ ਪਾਉਣਾ। ਵੇਟਰ ਗਲਾਸਾਂ 'ਚ ਦੋ ਦੋ ਘੁੱਟਾਂ ਪਾਕੇ ਦਾਰੂ ਵਰਤਾਉਂਦੇ ਫਿਰਨ। ਰਾਬਣ ਨੇ ਦਾਰੂ ਆਲਾ ਡਾਲਾ ਰਖਾ ਲਿਆ ਕੋਲੇ। ਕੁੰਭਕਰਨ ਸੋਫੀ ਸੀ ਬੰਦਾ। ਉਹ ਜਾਕੇ ਫਰੂਟ ਚਾਟ ਆਲੇ ਕੋਲ ਬਹਿ ਗਿਆ, ਸਾਬਤੇ ਕੇਲੇ ਛਿਲ ਛਿਲ ਸਿੱਟੀ ਜਾਬੇ ਅੰਦਰ। ਨੰਦ ਹੋਗੇ ਤੇ ਸਲਾਮੀਆਂ ਦੇਤੀਆਂ ਮੁਲਖ ਨੇ।
ਆਥਣੇ ਡੋਲੀ ਤੁਰਨ ਦੇ ਟੈਮ ਨੂੰ ਰਾਬਣ ਨੇ ਗਲਾਰੀ ਪਾਲੀ , ਕੈਂਹਦਾ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਦਾਜ 'ਚ ਗੱਡੀ ਚਾਹੀਦੀ ਆ। ਮੰਡੀਰ ਅੱਕੀ ਬੈਠੀ ਸੀ। ਆਅਅ ਕੀ ਸ਼ੂਸ਼ਕ ਆਲੀ ਪੰਜੀਰੀ ਅੰਗੂ ਟੁੱਟਕੇ ਪੈਗੀ ਮੰਡੀਰ, ਖੜ੍ਹਜਾ ਕੈਂਹਦੇ ਅਸੀਂ ਦੇਣੇ ਆ ਫੌਰਚਿਊਨਰ। ਥੱਲ ਥੱਲ ਕੁੱਟਿਆ ਰਾਬਣ ਨੂੰ।
ਓਧਰੋਂ ਬੁੜ੍ਹੀਆਂ ਨੇ ਝਾੜ ਕਰੇਲਿਆਂ ਦੀ ਵੱਲ ਅੰਗੂ ਪਿੱਛੋਂ ਜੱਫਾ ਮਾਰਕੇ ਕੁੰਭਕਰਨ ਸਿੱਟ ਲਿਆ। ਪਾਣੀ ਪਿਆ ਪਿਆ ਕੁੱਟਿਆ ਜੰਤਾ ਨੇ ਦੋਹਾਂ ਨੂੰ ਦਮ ਲੈ ਲੈ ਕੇ। ਹਾਰਕੇ ਸਿਆਣੇ ਬੰਦਿਆਂ ਨੇ ਛਡਾਇਆ ਭਰਾਵਾ ਘੈਂਟੇ ਡੂਢ ਘੈਂਟੇ ਬਾਅਦ। ਰਾਬਣ ਅਰਗੇ ਭੱਜਕੇ ਜੰਨ ਆਲੀ ਬੱਸ ਤੇ ਚੜ੍ਹੇ। ਸੰਤਾਲੀ ਆਲੀ ਰੇਲ ਗੱਡੀ ਅੰਗੂ ਬਾਰੀਆਂ 'ਚ ਲਮਕਦੇ ਜਾਣ ਬਰਾਤੀ....ਐਹੇ ਜੇ ਵਿਆਹ ਹੁੰਦੇ ਸੀ ਓਦੋਂ.....ਘੁੱਦਾ