ਦਾਤਣ ਆਲਾ ਬੰਦਾ

ਪਰਾਰ ਦੀ ਗੱਲ ਆ ਆਹੀ ਦਸੰਬਰ ਦਾ ਛੇਕੜਲਾ ਜਾ ਪੱਖ ਸੀਗਾ , ਨਮਾਂ ਸਾਲ ਚੜ੍ਹਦਾ ਜਾ ਫਿਰਦਾ ਸੀ।
ਤਾਏ ਨੂੰ ਦੂਜੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਸਰਪੰਚ ਤਾਂਈਂ ਕੰਮ ਸੀ। ਮੋਹਰ ਮੂਹਰ ਲਵਾਉਣੀ ਸੀ ਕਿਤੇ । ਤਾਏ ਨੇ ਸਾਡੇਆਲੇ ਨਿੱਕੇ ਗਰਨੈਬ ਨੂੰ ਘੱਲਤਾ ਭਰਾਵਾ।
ਸਾਡੇ ਆਲੇ ਨਿੱਕੇ ਨੂੰ ਬਥੇਰਾ ਸਿਓਨਾ ਚਾਂਦੀ ਚਬਨਪਰਾਸ਼ ਚਾਰਿਆ ਫੇਰ ਵੀ ਸਹੁਰਾ ਕੇਜਰੀਵਾਲ ਅੰਗੂ ਠੰਢ ਵੱਧ ਮੰਨਦਾ, ਗੁਲੂਬੰਦ ਜਾ ਵਲੇ੍ਹਟ ਕੇ ਰੱਖਦਾ ਏਹੇ ਧੌਣ ਦਾਲੇ। ਊਂ ਤਾਂ ਕਿਤੇ ਹੱਥ ਨੀਂ ਲਾਉਣ ਦਿੱਤਾ ਓਦੇਂ ਤਾਏ ਨੇ ਮੋਟਰਸ਼ੈਕਲ ਦੇਤਾ ਏਹਨੂੰ। ਸਾਡੇਆਲਾ ਦੂਏ ਪਿੰਡ ਜਾਵੜਿਆ ਭਰਾਵਾ।
ਪਿੰਡ ਵੜਦਿਆਂ ਈ ਇੱਕ ਧੂੰਈਂ ਦਾਲੇ ਬੈਠਾ ਬਾਬਾ ਟੱਕਰ ਗਿਆ। ਬਾਬਾ ਨਾਏ ਤਾਂ ਵਾਰੋ ਵਾਰੀ ਜੋੜੇ ਲਾਹ ਲਾਹ ਪੈਰ ਸੇਕੀ ਜਾਏ ਨਾਏ ਸ਼ਟਾਟਰ ਦੇ ਤੇਲ ਅਰਗੀ ਚਾਹ ਪੀ ਜਾਏ। ਨਿੱਕਾ ਮੋਟਰਸ਼ੈਕਲ ਠੱਲ੍ਹਕੇ ਕੈਂਹਦਾ ,"ਬਾਬਾ ਸਰਪੈਂਚ ਘਰੇ ਜਾਣਾ ਜਰ"।
ਪੱਗ ਸੂਤ ਕਰਕੇ ਬਾਬਾ ਕਹਿੰਦਾ, "ਨਿੱਕਿਆ ਟਰਾਂਸਫਾਰਮ ਕੋਲੋਂ ਮੋੜ ਮੁੜਕੇ ਪਹਿਲਾਂ ਘਰ ਸਰਪੰਚ ਕਾ ਈ ਆ ਨਾਲੇ ਇੱਕ ਲੱਤ ਤੇ ਖੜ੍ਹਕੇ ਦਾਤਣ ਜੀ ਕਰੀ ਜਾਂਦੇਂ ਬੰਦੇ ਦੀ ਫੋਟੋ ਬਣੀ ਵਈ ਆ ਗੇਟ ਤੇ"। ਸਾਡੇਆਲਾ ਸ਼ਸ਼ੋਪੰਜ 'ਚ ਪੈ ਗਿਆ ਬੀ ਏਹੇ ਜੀ ਕੇਹੜੀ ਫੋਟੋ ਛਾਪਤੀ । ਨਿੱਕੇ ਨੇ ਜਦੋਂ ਮੋੜ ਮੁੜਕੇ ਸਰਪੈਂਚ ਦਾ ਗੇਟ ਵੇਖਿਆ ਓਥੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਭਗਬਾਨ ਦੀ ਫੋਟੋ ਬਣੀ ਵਈ ਜੇਹੜਾ ਇੱਕ ਲੱਤ ਤੇ ਖੜ੍ਹਕੇ ਮੁਰਲੀ ਬਜਾਉਦਾ ਹੁੰਦਾ। ਸਾਡੇ ਆਲਾ ਮੋਟਰਸ਼ੈਕਲ ਦਾ ਸਟੈਂਡ ਲਾਕੇ ਲਿਟਦਾ ਫਿਰੇ । ਐਹੇ ਜੇ ਹੁੰਦੇ ਆ ਪਿੰਡਾਂ ਆਲ਼ੇ......ਘੁੱਦਾ