ਘਰ ਬੰਦੇ ਦਾ ਆਲ੍ਹਣਾ ਹੁੰਦਾ ਤੇ ਪਿੰਡ ਦਰੱਖਤ ਹੁੰਦੇ ਨੇ।
ਕੁਦਰਤ ਦਾ ਪੱਕਾ ਨੇਮ ਆ ਚਿੜੀਆੰ ਕਬੂਤਰਾੰ ਤੋੰ ਲਾਕੇ ਹਜ਼ਾਰਾੰ ਮੀਲਾੰ ਦਾ ਸਫਰ ਕਰਨ ਆਲੇ ਜਨੌਰ ਵੀ ਘਰ ਨੂੰ ਲਾਜ਼ਮੀ ਮੁੜਦੇ ਨੇ। ਕਈਆੰ ਨੂੰ ਜੁੱਗੜੇ ਬੀਤਗੇ ਬਾਹਰਲੇ ਦੇਸ਼ਾੰ 'ਚ ਰਹਿੰਦਿਆੰ, ਕੰਗਾਰੂਆੰ ਆਲੇ ਪੱਕੇ ਪਾਸਪੋਟ ਬਣਗੇ ਪਰ ਹਜੇ ਵੀ ਲਿਖਤਾੰ 'ਚ ਪਿੰਡ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਜ਼ਰੂਰ ਕਰਦੇ ਨੇ। ਮਜ਼ਬੂਰੀਆੰ ਕਰਕੇ ਮੁੜਿਆ
ਨਹੀੰ ਜਾੰਦਾ ਪਰ ਤਾੰਘਦੇ ਬਹੁਤ ਨੇ।
ਹੋਸਟਲਾੰ ਜਾੰ ਨੌਕਰੀਆੰ ਆਲਿਆੰ ਨੂੰ ਸ਼ੁੱਕਰ ਸ਼ਨੀਆਰ ਨੂੰ ਚਾਅ ਚੜ੍ਹਨ ਲੱਗ ਜਾੰਦਾ ਬੀ ਪਿੰਡ ਨੂੰ ਜਾਣਾ ਹੁਣ।
ਬੰਦਾ ਕਿਤੇ ਬੈਠਾ ਹੋਵੇ ਪਰ ਸੁਤਾ ਪਿੰਡ 'ਚ ਰਹਿੰਦੀ ਆ। ਫੋਨ ਕਰਨ ਆਲੇ ਗਰਾਈੰ ਨੂੰ ਪੁੱਛਣਗੇ,"ਹੋਰ ਪਿੰਡ ਦੀ ਸੁਣਾ ਜਾਗਰਾ ਸੁੱਖ ਆ ਨੱਗਰ 'ਚ"।
ਕਿਸੇ ਪਿੰਡ 'ਚੋੰ ਕੋਈ ਚੰਗਾ ਲਿਖਣ ਗਾਓਣ ਆਲਾ ਨਿੱਕਲਜੇ ਤਾੰ ਪਿੰਡ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੋ ਜਾੰਦਾ। ਜਿਮੇੰ ਮਖ਼ਸੂਸਪੁਰ, ਖੰਟ, ਹੱਲੂਵਾਲ, ਢੁੱਡੀਕੇ, ਹਠੂਰ, ਲਿੱਧੜਾੰ, ਮਰਾੜ੍ਹ ਜਾੰ ਹੋਰ ਬਥੇਰੇ ਪਿੰਡ ਨੇ। ਦੁਗਾਲ, ਸੁਰਖਪੁਰ, ਸਰਾੰਵਾੰ, ਫਿੱਡੇ, ਬਾਜੇ ਅਰਗੇ ਪਿੰਡਾੰ ਨੂੰ ਖਿਡਾਰੀਆੰ ਨੇ ਮਸ਼ਹੂਰ ਕਰਤਾ। ਤੇ ਜੇ ਸੂਰਮਾ ਪੈਦਾ ਹੋਜੇ ਫੇਰ ਤਾੰ ਸਰਾਭੇ, ਸੁਨਾਮ, ਖਟਕੜ ਕਲਾੰ ਅਰਗੇ ਪਿੰਡ ਅਮਰ ਹੋ ਜਾੰਦੇ ਨੇ।
ਹਰਿੱਕ ਸ਼ਹਿਰੀ ਦੀ ਜੜ੍ਹ ਪਿੰਡ 'ਚ ਹੁੰਦੀ ਆ।
ਚਾਰ ਪੰਜ ਦਿਨਾੰ ਬਾਅਦ ਪਿੰਡ ਮੁੜੇ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਜਦੋੰ ਅੱਡੇ ਤੋੰ ਘਰ ਤਾੰਈ ਚਾਰ ਬੰਦੇ ਹਾਲ ਪੁੱਛਦੇ ਨੇ ਤਾੰ ਇਓੰ ਲੱਗਦਾ ਜਿਮੇੰ ਸਾਰਾ ਪਿੰਡ ਬੈਅ ਕਰਾਇਆ ਹੋਵੇ....ਘੁੱਦਾ
No comments:
Post a Comment