ਸੋ ਕਿਉ ਮੰਦਾ ਆਖੀਐ

ਜੇਹੜੀਆਂ ਤੜਕੇ ਸੰਦੇਹਾਂ ਬਾਬਾ ਬੋਲਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉੱਠਦੀਆਂ ਨੇ
ਵਰੀ ਆਲ਼ੇ ਘਸੇ ਜੇ ਸ਼ੌਲ ਦੀ ਬੁੱਕਲ ਮਾਰ
ਪੈਰ ਧਰਕੇ ਛਟੀਆਂ ਦਾ ਵਿਚਾਲਿਓ ਲੱਕ ਤੋੜ ਚੁੱਲ੍ਹੇ ਡਾਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ
ਚਾਹ ਦਾ ਪਤੀਲਾ ਕਾੜ੍ਹ,
ਮੈਸ੍ਹਾਂ ਦੇ ਛੱਤੜੇ ਤੋਂ ਲੈ ਕੌਲਿਆਂ ਤਾਂਈ ਵੇਹੜਾ ਸੁੰਭਰ ਸਾਹ ਲੈਂਦੀਆਂ
ਫਟਦੇ ਸਟੋਵਾਂ ਤੇ ਗੈਸ ਸਲੰਡਰਾਂ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਬਣਦੀਆਂ ਜੇਹੜੀਆਂ
ਯਮਲੇ ਦੇ ਗੀਤਾਂ ਤੇ
ਚਰਖੇ ਦੀ ਤੰਦ ਅਰਗੀਆਂ ਸਿੱਧ ਪੱਧਰੀਆਂ
ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਦੀ ਘੂਰ ਤੋਂ ਡਰਦੀਆਂ
ਮੰਡੀ ਝੋਨਾ ਵੇਚਣ ਗਏ ਪ੍ਰਾਹੁਣੇ ਤੋਂ ਨਮੇਂ ਸੂਟ ਦੀ ਆਸ ਲਾਕੇ

ਮੂੰਹ ਨੇਹਰੇ ਤਾਂਈ ਬੂਹੇ ਖੜ੍ਹੀਆਂ ਉਡੀਕਦੀਆਂ
ਅੱਡੇ ਤੇ ਰੁਕੀ ਰੋਡਵੇਜ਼ ਦੀ ਪੁਰਾਣੀ ਲੇਲੈਂਡ ਦੀ ਗੂੰਜ ਸੁਣ
ਪੇਕਿਆਂ ਤੋਂ ਕਿਸੇ ਦੇ ਆਉਣ ਦੀ ਆਸ ਰੱਖਣ ਆਲੀਆਂ
ਮਾਘ ਮਹੀਨੇ ਠੰਡਿਆਂ ਹੱਡਾਂ ਨੂੰ ਤਾਅ ਦੇਂਦੀ
ਲੋਹੜੀ ਦੀ ਅੱਗ ਵਰਗੀਆਂ ਨਗਾਸ੍ਹ ਭਰੀਆਂ
ਫਿਲਮਾਂ ਦੀ ਕਾਲਪਨਿਕ ਦੁਨੀਆਂ ਤੋਂ ਦੂਰ
ਜਸਵੰਤ ਕੰਵਲ ਦੇ ਨਾਵਲ ਦੇ ਸਰਵਰਕ ਵਰਗੀਆਂ
ਢਿੱਡਾਂ 'ਚ ਸੰਤਾਲੀ ਤੇ ਚੌਰਾਸੀ ਦਾ ਦਰਦ ਲੁਕਾਉਣ ਆਲੀਆਂ
ਜੇਹਨਾਂ ਲਈ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਇਕੋ ਮਤਲਬ ਹੁੰਦਾ
"ਇਕੋ ਥਾਂ ਲਾਉਣੀ ਤੇ ਨਿਭਾਉਣੀ"
ਵੱਡਿਆਂ ਤੋਂ ਜ਼ਰਾ ਕੁ ਚੁੰਨੀ ਦਾ ਪਰਦਾ ਜਾਂ
ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਤੋਂ ਅੱਖ ਦੀ ਝੇਪ ਮੰਨਣ ਆਲੀਆਂ
ਸਕਲਟਾਂ, ਫਲਿਰਟਾਂ, ਫਰੈਡਸ਼ਿਪਾਂ, ਤੋਂ ਦੂਰ
ਬਸ ਸ਼ਾਇਦ ਕੁੜੀਆਂ ਦੀ ਏਸੇ ਜਾਤ ਤੋਂ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੋ
ਬਾਬੇ ਨਾਨਕ ਨੇ ਲਿਖਿਆ ਸੀ
"ਸੋ ਕਿਉ ਮੰਦਾ ਆਖੀਐ, ਜਿਤੁ ਜੰਮਹਿ ਰਾਜਾਨੁ"....ਘੁੱਦਾ