ਪਹੁ ਫੁੱਟੇ ਤੇ ਵਿਹੜੇ 'ਚੋਂ ਸਫੈਦਿਆਂ ਦੇ ਖਿੱਲਰੇ ਪੱਤੇ
ਸੁੰਭਰਿਆ ਕਰੇ , ਮੁੜ੍ਹਕਾ ਪੂੰਝਦੀ 'ਤਾਹਾਂ ਝਾਕਦੀ
ਤਾਂ ਚਾਅ ਚੜ੍ਹ ਜਾਂਦਾ ਜਨੌਰਾਂ ਦੀਆਂ 'ਡਾਰਾ ਵੇਖਕੇ
ਡਾਲੀ ਆਲੇ ਬਾਬੇ ਨੂੰ ਦੁੱਧ ਪਾ,
ਕਾਂ ਜੋਗੀ ਚੂਰੀ ਕੁੱਟਿਆ ਕਰੇ
ਕਦੇ ਕਦਾਈਂ ਡਾਕੀਏ ਦੇ ਸੈਕਲ ਦੀ ਟੱਲੀ ਖੜਕੇ
ਆਟਾ ਗੁੰਨ੍ਹਦੀ ਭੱਜਿਆ ਕਰੇ ਸਾਹੋ ਸਾਹ ਹੋਈ
ਪੁੱਠੇ ਹੱਥ ਨਾ ਜੁਲਫ ਸੂਤ ਕਰ, ਚਿੱਠੀ ਫੜ੍ਹਿਆ ਕਰੇ
ਬਲਦ ਗਲੋਂ ਜੋਤ ਲਾਹ , ਤੇਜੋ ਦੇ ਮੱਥੇ ਤੋਂ ਮੂਕੇ ਨਾ
ਆਟਾ ਪੂੰਝਦਾ ਛੁੱਟੀ ਆਇਆ ਫੌਜੀ
ਤੇ ਨਾਲੇ ਆਖਦਾ, "ਕਮਲੀਏ ਖਿਆਲ ਰੱਖਿਆ ਕਰ"
ਚਿੱਠੀ ਵੇਖ ਹਾਸੇ ਖੰਭ ਲਾ ਉੱਡਗੇ ਤੇਜੋ ਦੇ
"ਜੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਫੇਰ ਬੁਲਾ ਭੇਜਿਆ ਫੌਜ ਨੇ ਬਾਕੀ ਛੁੱਟੀ ਮੁਲਤਵੀ"
ਭਰੇ ਗੱਚ 'ਚੋਂ ਨਿਕਲੇ ਤੇਜੋ ਦੇ ਭਾਰੇ ਬੋਲ ਸੁਣ
ਉਹ ਮੁਸ਼ਕਰੀਏ ਹੱਸਿਆ ਤੇ ਕਹਿੰਦਾ
" ਭਾਗਵਾਨੇ ਨੌਕਰੀ ਕੀ ਤੇ ਨਖਰਾ ਕੀ"
ਕਾਲੇ ਵੱਡੇ ਟਰੰਕ ਨੂੰ ਚੱਕ ਫੇਰ ਚੜ੍ਹ ਗਿਆ ਫੌਜੀ
ਕੋਠੇ ਖੜ੍ਹੀ ਦੇਂਹਦੀ ਰਹੀ, ਜਿੱਥੋਂ ਤੀਕ ਦਿੱਸਿਆ
ਸ਼ਾਇਦ ਰਜਵਾਹੇ ਸੂਏ ਤੱਕ ਨਿਗ੍ਹਾਹ ਪਹੁੰਚਦੀ ਰਹੀ
ਅਣਮਨੇ ਮਨ ਨਾਂ ਕੋਠਿਓਂ ਉੱਤਰੀ
ਰੇਡੀਏ ਦੇ ਨਮੇਂ ਸੈੱਲ ਪਾ ਕਿੱਲੀ ਤੇ ਟੰਗ ਛੱਡਦੀ
ਆਥਣੇ ਹਰਮੰਦਰ ਸੈਹਬ ਦੀ ਗੁਰਬਾਣੀ ਪਿੱਛੋਂ
ਲੰਘਦੀ ਟੱਪਦੀ ਖਬਰਾਂ ਸੁਣ ਲੈਂਦੀ
ਭਖੀ ਜੰਗ, ਗੋਲੇ ਬਾਰੂਦ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਾ
ਤੇਜੋ ਨੂੰ ਅਨਾਂਊਸਰ ਵਿਓ ਅਰਗਾ ਲੱਗਦਾ
ਸੁਬਾ ਸ਼ਾਮ ਨਿਸ਼ਾਨ ਸਾਹਿਬ ਬੰਨੀਂ ਦੇਖ
ਸਿਰ ਕੱਜਕੇ ਨੇਮ ਨਾ ਮੱਥਾ, ਟੇਕ ਸੁਖ ਮੰਗਿਆ ਕਰੇ
ਫੇਰ ਡਾਕੀਏ ਦੇ ਸੈਕਲ ਦੀ ਟੱਲੀ ਖੜਕੀ
ਦਾਲ 'ਚੋਂ ਕੋਕੜੂ ਚੁਗਦੀ ਚੁਗਦੀ ਸੈਕਲ ਵੱਲ ਭੱਜੀ
ਤੇ ਕੰਬਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਨੇ ਚਿੱਠੀ ਫੜ੍ਹੀ
ਡਾਕੀਏ ਦੀ "ਨੀਵੀਂ ਝਾਕਣੀ " ਈ ਚਿੱਠੀ ਦੇ ਬੋਲ ਨਿਕਲੇ
ਹੱਥੋਂ ਥਾਲ ਛੁੱਟ ਦਾਲ ਭੁੰਜੇ ਖਿੱਲਰ ਗਈ
ਸਫੈਦਿਆਂ ਦੇ ਪੱਤੇ ਖਿਲਰਦੇ ਰਹੇ,
ਜਨੌਰ ਡਾਰਾਂ ਬੰਨ੍ਹ ਬੰਨ੍ਹ ਉੱਡਦੇ ਰਹੇ
ਨਿਸ਼ਾਨ ਸਾਹਿਬ ਝੂਲਦਾ ਰਿਹਾ
ਰੇਡੀਆ ਨਿੱਤ ਖਬਰਾਂ ਸੁਣਾਉਂਦਾ ਰਿਹਾ
ਕਿਤੇ ਡਾਕੀਏ ਦਾ ਸੈਕਲ ਨਾ ਆਇਆ
ਨੱਤ ਚਾਰ ਗੁਆਂਢਣਾਂ ਆ ਬੈਠਦੀਆਂ,
ਤੇਜੋ ਸਿਰ ਚਿੱਟੀ ਚੁੰਨੀ ਧਰ ਮੁੜ ਜਾਂਦੀਆਂ
ਪਰ ਕਿਸੇ ਐਂ ਨਾ ਆਖਿਆ
"ਕਮਲੀਏ ਖਿਆਲ ਰੱਖਿਆ ਕਰ"...ਘੁੱਦਾ
No comments:
Post a Comment