ਲਿਖਣ ਦੇ ਕਈ ਤਰੀਕੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ। ਨਵਾਂ ਉੱਠਿਆ ਲੇਖਕ ਪਹਿਲਾੰ ਭਰੂਣ ਹੱਤਿਆ, ਦਾਜ ਦੱਪਾ, ਨਸ਼ਿਆੰ ਆਦਿ ਬਾਰੇ ਲਿਖਦਾ। ਏਹੇ ਜਾ ਮਟੀਰੀਅਲ ਅਖਬਾਰਾੰ 'ਚ ਛਪਦਾ ਹੁੰਦਾ। ਡੂੰਘਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਨਹੀੰ ਛੱਡ ਸਕਦਾ।
ਹੱਛਾ ਓਦੂੰ ਬਾਅਦ ਆਉੰਦੀ ਆ ਮੇਰੇ ਤੇਰੇ ਅਰਗੀ ਲਗੜ ਦੁਗੜ ਜੰਤਾ। ਫੀਲਿੰਗ ਛਕੀ, ਸਟੇਟਸ ਪਾਇਆ। ਸੈੰਕੜੇ ਲਾਇਕ, ਪੰਜਾਹ ਕਮਿੰਟ, ਵੀਹ ਸ਼ੇਅਰ, ਬੱਲਾ ਬੱਲਾ ਬੱਲਾ ਫਲਾਣਾ ਬੜਾ ਸਿਰਾ ਲਿਖਦਾ। ਦੂਏ ਦਿਨ ਹੋਰ ਸਟੇਟਸ। ਏਹ ਚੀਜ਼ਾੰ ਵੀ ਮੌਸਮੀ ਹੁੰਦੀਆੰ। ਥੋੜ੍ਹੇ ਸਮੇੰ ਬਾਅਦ ਚੇਤਿਓੰ ਨਿਕਲ ਸਕਦੀਆੰ।
ਅਸਲੀ ਲਿਖਣਾ ਹੁੰਦਾ ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਬਾਰੇ ਡੂੰਘੀ ਜਾੰਚ ਕਰਨੀ। ਪੜ੍ਹਨਾ, ਮੱਥਾ ਮਾਰਨਾ, ਥਾਵਾੰ ਤੇ ਜਾਣਾ, ਕਈ ਸਾਲ ਮਿਹਨਤ ਕਰਕੇ ਨਾਵਲ ਲਿਖਣਾ, ਫੇਰ ਛਾਪਣਾ। ਫੇਰ ਲੋਕਾੰ ਦੇ ਦਿਲਾੰ 'ਚ ਵੱਸਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ।
ਅਸਲ ਗੱਲ ਤੇ ਆਉਣਾ ਹੁਣ। ਸਿਰਮੌਰ ਸਾਹਿਤਕਾਰ ਬਾਬਾ ਗੁਰਦਿਆਲ ਸਿੰਘ।
ਜਿਹੜੇ ਭੈਣ ਭਾਈ PSEB 'ਚੋੰ ਪੜ੍ਹੇ ਨੇ ਓਹ ਨੱਥੇ, ਜਗਨੇ, ਦੀਨੇ ਨੂੰ ਨਹੀੰ ਭੁੱਲ ਸਕਦੇ। ਗੁਰਦਿਆਲ ਸਿੰਘ ਹੋਣਾੰ ਨਾਲ ਆਪਣਾ ਵਾਹ ਓਦੋੰ ਪੈੰਦਾ ਜਦੋੰ ਦਸਵੀੰ ਜਮਾਤ 'ਚ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿਸ਼ੇ ਦਾ ਨਾਵਲ 'ਪਹੁ ਫੁਟਾਲੇ ਤੋੰ ਪਹਿਲਾੰ' ਪੜ੍ਹਿਆ ਸੀ। ਨਰਮੇ, ਕਪਾਹਾੰ, ਕੱਚੇ ਪਹੇ, ਛਿੜਕੇ ਪਾਣੀ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੋ, ਅਜ਼ਾਦੀ ਦੀ ਚਿਣਗ, ਗੁਰਬਾਣੀ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਓਹ ਨਾਵਲ 'ਚ ਹੈਗਾ। ਮੜ੍ਹੀ ਦਾ ਦੀਵਾ, ਬਾਈ ਜਗਸੀਰ, ਆਹਣ । ਉੱਤਲੇ ਲੈਵਲ ਦੀਆੰ ਗੱਲਾੰ। ਕਾੰਟ ਐਕਸਪੇਨ ਜਰ।
ਕਿਤਾਬ ਓਹੀ ਹੁੰਦੀ ਆ ਜੀਹਨੂੰ ਪੜ੍ਹਦਿਆੰ ਬੰਦਾ ਐਨਾ ਖੁੱਭਜੇ ਬੀ ਕੋਲ ਪਈ ਚਾਹ ਤੇ ਮਲਾਈ ਆਜੇ। ਪਰ੍ਹੇ ਤੋੰ ਪਰ੍ਹੇ ਸਾਹਿਤ ਪਿਆ।
ਬਾਬੇ ਗੁਰਦਿਆਲ ਹੋਣਾੰ ਦਾ ਘਾਟਾ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ। ਪਰ 'ਜੋ ਉਪਜਹਿ ਸੋ ਬਿਨਸਿ ਹੈ'। ਓਹਨ੍ਹਾੰ ਦੀ ਮੌਤ ਦੇ ਦਿਨ ਤੋੰ ਲਾਕੇ, ਉਹਨ੍ਹਾੰ ਬਾਰੇ ਰੋਜ਼ ਅਖਬਾਰਾੰ 'ਚ ਦੋ ਤਿੰਨ ਲੇਖ ਛਪਦੇ ਨੇ।
ਪੰਜਾਬੀ ਸਾਹਿਤ 'ਚ ਬਹੁਤ ਤਕੜਾ ਹਿੱਸਾ ਪਾਕੇ ਤੁਰ ਗਿਆ ਬਾਬਾ। ਲਿਖਤਾੰ ਜਿਓਦੀਆੰ ਰਹਿਣਗੀਆੰ॥ ਹੋਰ ਚਾਲੀ ਸਾਲਾੰ ਨੂੰ ਜਦੋੰ ਜਵਾਨ ਹੋਇਆ ਨਿਆਣਾ ਪੰਜਾਬੀ ਕਿਤਾਬ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰੂ ਤਾੰ ਦਾਦਾ ਆਖੂ,"ਮਿੱਠਿਆ ਮੜ੍ਹੀ ਦਾ ਦੀਵਾ ਜ਼ਰੂਰ ਪੜ੍ਹੀੰ".....ਘੁੱਦਾ
No comments:
Post a Comment