ਸ਼ਹਿਰ ਪਿੰਡਾਂ ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਹੁੰਦੇ ਨੇ, ਤੇ ਪਿੰਡ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਤੇ । ਦੋਹੇ ਿੲਕ ਦੂਜੇ ਦੀਅਾਂ ਮੁੱਢਲੀਅਾਂ ਲੋੜਾਂ ਪੂਰੀਅਾਂ ਕਰਦੇ ਨੇ । ਪਿੰਡ ਦੇ ਸਕੂਲ 'ਚ ਨੌਮੀਂ ਦਸਮੀਂ 'ਚ ਪੜ੍ਹਦੇ ਚੋਬਰਾਂ ਦੇ ਜਦੋਂ ਮੁੱਛ ਦੇ ਚਾਰ ਕੁ ਵਾਲ ਫੁੱਟਣ ਲਗਦੇ ਨੇ ਤਾਂ ੳੁਦੋਂ ੳੁਹ ਸ਼ਹਿਰ ਜਾ ਕੇ ਪੜ੍ਹਨ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਦੇੰਹਦੇ ਨੇ। ਜੀਹਦੇ ਕੋਲ ਚਾਰ ਓੜੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ੳੁਹ ਹਲ ਸਿੱਧਾ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਤੇ ਬਾਕੀ ਪੇਂਡੂ ਰੋਟੀ ਟੁੱਕ ਦਾ ਜੁਗਾੜ ਕਰਨ ਖਾਤਰ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਜਾੰਦੀ ਮਿੰਨੀ ਦੀ ਤਾਕੀ ਨੂੰ ਹੱਥ ਪਾਉੰਦੇ ਨੇ।
ਬੰਦਾ ਜਿੰਨਾਂ ਤੇਹ ਅਾਵਦੇ ਪਿੰਡ ਦਾ ਕਰਦਾ ੳੁਨਾਂ ੲੀ ਮਾਣ ਅਾਵਦੇ ਨੇੜਲੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਵੀ ਹੁੰਦਾ ।
ਸਾਡੇ ਪਿੰਡੋੰ ਡੱਬਆਲੀ, ਗਿੱਦੜਬਾਹਾ ਤੇ ਬਠਿੰਡਾ ਲਗਭਗ ਇੱਕੋ ਜਿੰਨੀ ਦੂਰ ਨੇ। ਪਰ ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਦਾ ਮੁਹਾਣ ਬਠਿੰਡੇ ਵੱਲ ਜ਼ਿਆਦਾ। ਜਵਾਕਾੰ ਖਾਤਰ ਸ਼ਹਿਰ ਜਾਣਾ ਵੀ ਟੂਰ ਈ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਬਾਪੂ ਹੋਣਾੰ ਨਾਲ ਸਕੂਟਰ ਮੂਹਰੇ ਖੜ੍ਹਕੇ ਬਠਿੰਡੇ ਘੁੰਮਦੇ ਨਾਏ ਸੋਚਣਾ ਬੀ ਐਨੀਆੰ ਗਲੀਆੰ ਰਾਹ ਖੌਣੀ ਕਿਵੇੰ ਚੇਤੇ ਰਹਿ ਜਾੰਦੇ ਨੇ। ਹੁਣ ਓਹੀ ਰਾਹ ਆਵਦੇ ਪੈਰੀੰ ਲੱਗਗੇ।
ਅਜੀਤ , ਪਾਵਰ ਹਾਊਸ, ਸੌ ਫੁੱਟੀ, ਅਮਰੀਕ ਰੋੜ,ਮਾਲ ਰੋੜ, ਭੱਟੀ ਰੋੜ, ਭਾਗੂ ਰੋੜ, ਬਰਨਾਲਾ ਰੋੜ, ਗੋਨਿਆਣਾ ਰੋੜ ਤੇ ਹੋਰ ਬਥੇਰੀਆੰ ਸੜਕਾੰ।
ਜਦੋੰ ਰੇਲ, ਬੱਸ ਤੇ ਕਿਤੇ ਦੂਰ ਗਏ ਰਾਤ ਨੂੰ ਬਠਿੰਡੇ ਪਹੁੰਚ ਜਈਏ ਤਾੰ ਐੰ ਲੱਗਦਾ ਬੀ ਹੁਣ ਤਾੰ ਘਰ ਪਹੁੰਚਗੇ ਸਮਝ, ਹੁਣ ਨਈੰ ਲਈਦੇ।
ਕਈ ਆਰੀ ਐੰ ਵੀ ਜੀਅ ਕਰਦਾ ਬੀ ਲੱਤ 'ੜਾਕੇ ਭੱਲੇ ਨੂੰ ਥੱਲੇ ਸਿੱਟਲੀਏ ਜਦੋੰ ਕੋਈ ਝੇਡ ਕਰਦਾ ਬੀ ਬਠਿੰਡੇ ਆਲੇ ਸਾਬਤਾ ਕੇਲਾ ਛਿੱਲਕੇ ਖਾੰਦੇ ਨੇ।
ਕਾਰ ਗੱਡੀ 'ਚ ਆਉਦਿਆੰ ਚਾਅ ਜਾ ਚੜ੍ਹ ਜਾੰਦਾ ਜਦੋੰ FM ਆਲੀ ਬੀਬੀ ਆਖਦੀ ਆ,"ਜੀ ਹਾੰ ਦੋਸਤੋ, ਇੱਕ ਸੌ ਇੱਕ ਇਸ਼ਾਰੀਆ ਇੱਕ ਮੈਗਾਹਾਟਜ਼ ਤੇ ਇਹ ਅਕਾਸ਼ਵਾਣੀ ਦਾ ਬਠਿੰਡਾ ਕੇੰਦਰ ਏ"।.....ਘੁੱਦਾ
No comments:
Post a Comment