ਬਾਕੀ ਸਭ ਸੁੱਖ ਸਾੰਦ

ਆਮ ਪੇੰਡੂ ਬੀਬੀਆੰ ਕਹਿੰਦੀਆੰ ਹੁੰਦੀਆੰ ਨੇ,"ਲੈ ਕੁੜੇ ਦੋ ਜਵਾਕ ਤਾੰ ਹੋਣ ਈ ਹੋਣ, ਇੱਕ ਦੀ ਕੀ ਮਨਿਆਦ ਆ।

ਪਰ ਜਦੋੰ ਹੋਣੀ ਦਾ ਗੇੜ ਵਾਪਰਦਾ ਫੇਰ ਕੀ ਇੱਕ ,ਤੇ ਕੀ ਦੋ।

ਏਹੇ ਜਾ ਕੁਛ ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਹੋਕੇ ਹਟਿਆ। ਦੋ ਪੁੱਤ ਸੀ ਕਿਸੇ ਦੇ। ਉੱਚੇ ਕੱਦ ਤੇ ਭਰਵੇੰ ਜੁੱਸੇ। ਜਰਵਾਨੇ ਗੱਭਰੂ।

ਵੱਡਾ ਮੁੰਡਾ ਲੰਮੇ ਰੂਟ ਦੀਆੰ ਬੱਸਾੰ ਦਾ ਡਰੈਬਰ। ਪਿੱਛੇ ਜੇ ਨਿੱਕੇ ਮੁੰਡੇ ਦਾ ਵਿਆਹ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਤਿੰਨ ਕ ਮਹੀਨੇ ਪਹਿਲਾੰ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲਹਿੰਦੇ ਵੱਲ 5-6 ਕਿਮੀ ਦੂਰ ਨਿੱਕੇ ਦਾ ਮੋਟਰਸੈਕਲ ਤੇ ਐਕਸੀਡੈੰਟ ਹੋਇਆ ਤੇ ਆਖਰੀ ਫਤਹਿ ਬੁਲਾ ਗਿਆ। ਮੂੰਹ ਨੇਹਰੇ ਜੇ ਇੱਕ ਸੌ ਅੱਠ ਆਲੀ ਅੰਬੂਲੈੰਸ ਬਾਰ ਮੂਹਰੇ ਰੁਕੀ। ਟੱਬਰ ਦੀਆੰ ਚੀਕਾੰ ਅੰਬੂਲੈੰਸ ਦੇ ਸਾਇਰਨ ਤੋੰ ਉੁੱਤੇ ਸੀ।

ਫੇਰ ਵੱਡੇ ਨੂੰ ਪੱਗ ਦੇਤੀ। ਹਾਰਕੇ ਬਹੂ ਵਿਚਾਰੀ ਵੱਡੇ ਦੇ ਸਿਰ ਧਰੀ। ਫੇਰੇਦੇਣੀ ਹੋਣੀ ਹਜੇ ਭਾਰੂ ਸੀ। 

ਮਹੀਨਾੰ ਕ ਪਹਿਲਾੰ ਪਿੰਡ ਦੇ ਚੜ੍ਹਦੇ ਵੱਲ 6-7 ਕਿਮੀ ਦੀ ਵਿੱਥ ਤੇ ਵੱਡੇ ਮੁੰਡੇ ਦਾ ਮੋਟਰਸੈਕਲ ਵੀ ਵੱਜਾ ਕਾਸੇ 'ਚ। ਥਾੰਏ ਜਾ ਪਿਆ। ਓਹੀ ਐੰਬੂਲੈੰਸ ਤੇ ਓਹੀ ਸੱਥਰ ਸਾਰਾ ਕੁਸ।

'ਜੱਗੋੰ ਤੇਰਮੀੰ' ਏਸੇ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ।

ਮੁੰਡਿਆੰ ਦਾ ਪਿਓ ਹਜੇ ਵੀ ਤੜਕੇ ਆਥਣੇ ਖੇਤ ਗੇੜਾ ਮਾਰਕੇ ਆਉੰਦਾ। ਤੜਕੇ ਕੋਲੋੰ ਲੰਘਣ ਲੱਗਿਆੰ ਮੂੰਹੋੰ ਸੋਬਤ ਈ ਨਿੱਕਲਿਆ ਮਖਾ,"ਹੋਰ ਬਾਈ ਕੈਮ ਆ ਸਿਹਤਾੰ" 

ਓਹੀ ਹੌੰਸਲੇ ਆਲਾ ਜਵਾਬ ਮਿਲਿਆ," ਹਾੰ ਹਾੰ ਠੀਕ ਆ,ਆਵਦੇ ਸੁਣਾ"।

ਮੋਹਨ ਭੰਡਾਰੀ ਦੀ ਕਹਾਣੀ 'ਬਾਕੀ ਸਭ ਸੁੱਖ ਸਾੰਦ' ਅਰਗੇ ਨੇ ਆਪਣੇ ਲੋਕ। ਏਹੀ ਵਡਿਆਈ ਆ ਹਾਰਨਾ ਨਹੀੰ ਸਿੱਖਿਆ। ਸਰਬੰਸਦਾਨੀ ਚੜ੍ਹਦੀਆੰ ਕਲਾ 'ਚ ਰੱਖੇ ....ਘੁੱਦਾ