ਕਲਾਕਾਰੀ ਤੇ ਮਜ਼ਬੂਰੀ

ਥੋੜ੍ਹੇ ਕ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿਸੇ ਰਸਾਲੇ 'ਚ ਕਾਮੇਡੀਅਨ ਰਾਣੇ ਰਣਬੀਰ ਦਾ ਲੇਖ ਪੜ੍ਹਿਆ ਸੀਗਾ। ਰਾਣੇ ਨੇ ਕਿਸੇ ਦੱਖਣੀ ਫਿਲਮ ਦਾ ਹਾਂਪੱਖੀ ਰੀਵਿਊ ਲਿਖਕੇ ਦੱਸਿਆ ਬਾ ਸੀ ਕਿ ਪੰਜਾਬ ਕੋਲ ਵੀ ਨਾਨਕ ਸਿੰਘ ਹੋਣਾਂ ਦੀਆਂ ਐਹੇ ਜੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਹੈਗੀਆਂ ਨੇ ਜੇਹਨਾਂ ਤੇ ਸਿਰਾ ਫਿਲਮਾਂ ਬਣ ਸਕਦੀਆਂ। ਫੋਨ ਲਾਲਿਆ, ਮਖਾ ਵੱਡੇ ਬਾਈ ਪੰਜਾਬੀ ਆਲੇ ਚੱਜਦੀਆਂ ਫਿਲਮਾਂ ਬਣਾਉਂਦੇ ਕਾਹਤੋਂ ਨੀਂ? ਰਾਣੇ ਹੋਣੀਂ ਕਹਿੰਦੇ ਕੋਈ ਪਰੋਡਿਊਸਰ ਐਹੇ ਜੀ ਚੰਗੀ ਫਿਲਮ ਬਣਾਉਣ ਦਾ ਰਿਸਕ ਨਹੀਂ ਲੈਂਦਾ ਬੀ ਕਿਤੇ ਊਂ ਨਾ ਜੁੱਲੀਆਂ ਵਿਕ ਜਾਣ। ਗੱਲ ਵੀ ਠੀਕ ਆ।
ਪੈਸੇ ਕਮਾਉਣ ਖਾਤਰ ਕਾਕੜੇ ਹੋਣਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਲਿਖਣਾ ਪੈਂਦਾ 'ਤੇਰਾ ਜਾਂਦਾ ਤਿਲਕਦਾ ਪੈਰ ਕੁੜੇ ਮੁੜੇ ਚੱਕਣ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਖੜ੍ਹੇ ਆ'। ਤੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਰਾਜ ਕਾਕੜੇ ਹੋਣੀਂ ਰਿਸਕ ਲੈਕੇ 'ਕੌਮ ਦੇ ਹੀਰੇ' ਅਰਗੀਆਂ ਫਿਲਮਾਂ ਬਣਾਉਂਦੇ ਆ ਬਚਾਰੇ।
ਜੈਜੀ ਬੈਂਸਲ ਅਰਗੇ ਦੁਮਾਲੇ ਬੰਨ੍ਹਕੇ ਗਾਣੇ ਗਾਉਂਦੇ ਰਹੇ ਆ,"ਸੱਚੀ ਸੁੱਚੀ ਬਾਣੀ ਬਾਬੇ ਨਾਨਕ ਦੀ"। ਤੇ ਜਦੋਂ ਧਰਮਕੀ ਗੀਤਾਂ ਨਾਲ ਰੋਟੀ ਟੁੱਕ ਨਹੀਂ ਪੂਰਾ ਪੈਂਦਾ ਫੇਰ ਜੂਜੇ ਵੀ ਗਾਉਣੇ ਪੈਂਦੇ ਆ 'ਮਿਤਰਾਂ ਦੇ ਬੂਟੇ' ਅਰਗੇ। ਕੱਲੇ ਸਿਆਣਫਪੁਣੇ ਨਾਲ ਢਿੱਡ ਨੀਂ ਭਰਦਾ ਜਰ।
ਮਾਵਾਂ ਭੈਣਾਂ ਦੇ ਗੀਤ ਗਾਉਣ ਆਲੇ ਪਾਲੀ ਦੇਤਆਲੀਏ ਅਰਗੇ ਮੂਤ ਦੀ ਝੱਗ ਅੰਗੂ ਬਹਿਗੇ, ਰੜਕੇ ਆ ਕਦੇ? ਭੱਠੇਆਂ ਤੇ ਇਟਾਂ ਢੋਣ ਆਲੇ ਆਸ਼ਿਆਂ ਤੋਂ ਲੈਕੇ ਕੁੱਲ ਵੋਲਵੋ ਬੱਸਾਂ ਤੀਕ ਆਹੀ ਗਾਣਾ ਵੱਜਦਾ ਹੁਣ। ਮੋਟੀ ਜੀ ਗੱਲ ਆ ਜਰ ਹੈਸੇ ਗਾਣੇ ਦੇ ਯੂ ਟਿਊਬ ਤੇ ਕਈ ਲੱਖ ਰੀਵਿਊ ਨੇ, ਥੋਡੇ ਭਾਅ ਦੀ ਜਿੰਬਾਵੇ ਆਲਿਆਂ ਨੇ ਸੁਣਿਆ ਹੋਊ, ਆਹੀ ਪੰਜਾਬੀ ਮੁਲਖ ਈ ਸੁਣਦਾ ਏਹੋ ਜੇ ਗਾਣਿਆਂ ਨੂੰ।
ਜਿੰਨਾ ਚਿੱਕਰ ਸਾਡੇ ਮੁਲਖ ਦਾ ਗੀਤਾਂ ਦਾ ਟੇਸਟ ਚੇਂਜ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ, ਓਨਾ ਚਿਰ ਆਹੀ ਚੱਕ ਧਰ ਆਲੇ ਗਾਣੇ ਕੱਢਣਗੇ ਅਗਲੇ।
ਬਾਕੀ ਸਿਰੇ ਗੈਕਾਂ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਗਾਲ੍ਹਾਂ ਕੱਢਣ ਦਾ ਕੀ ਦਮ ਆ ਏਹਨਾਂ ਦੀ ਤਾਂ ਓਹੀ ਗੱਲ ਆ, "ਮਾਰ ਵੇ ਜੱਟਾ ਮਾਰ ਮੇਰੀ ਸੁੱਥਣ ਦਾ ਘੱਟਾ ਝਾੜ".....ਘੁੱਦਾ