ਗੁਰੂ ਕੀ ਢਾਬ ਦੇ ਕਵੀਸ਼ਰ

ਪਿਛਲੇ ਸਾਲ ਦੇ ਸੱਤਮੇਂ ਮਹੀਨੇ ਦੀ ਗੱਲ ਆ। ਮੈਂ ਤੇ ਸਾਡੇਆਲਾ ਨਿੱਕਾ ਗਰਨੈਬ ਸਾਡੀ ਕੁੜੀ ਦੇ ਸਹੁਰੀਂ ਜਾਕੇ ਪਿੰਡ ਨੂੰ ਮੁੜੇ ਆਉਂਦੇ ਸੀ। ਮੁੜਦਿਆਂ ਅਸੀਂ ਵਿਓਂਤ ਕਰੀ ਬੀ ਜੈਤੋ ਲਿਵੇ ਗੁਰੂ ਕੀ ਢਾਬ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਸਾਬ ਚੱਲਦੇ ਆਂ।
ਓਦਨ ਕੁਦਰਤੀਏਂ ਕੋਈ ਪੁੰਨਿਆ ਮੱਸਿਆ ਦਾ ਦਿਨ ਸੀ। ਤਾਂ ਕਰਕੇ ਵਾਹਵਾ ਰੌਣਕ ਸੀ। ਦਰਬਾਰ ਸਾਹਬ 'ਚ ਨਮਸ਼ਕਾਰ ਕਰਕੇ ਅਸੀਂ ਜਦੋਂ ਸੱਜੇ ਹੱਥ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲੇ ਤਾਂ ਓਥੇ ਕਵੀਸ਼ਰ ਲੱਗੇ ਹੋਏ ਸੀ।
ਧੌਹਲੀਆਂ ਦਾਹੜੀਆਂ ਦੱਸਦੀਆਂ ਸੀ ਕਿ ਓਹਨ੍ਹਾਂ ਕਵੀਸ਼ਰਾਂ ਦੀ ਉਮਰ ਤਕਰੀਬਨ ਸੱਠ ਪੈਂਹਟ ਦੇ ਗੇੜ 'ਚ ਹੋਣੀਂ ਆਂ। ਕਵੀਸ਼ਰ ਦੇ ਸੱਜੇ ਹੱਥ ਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਢੱਡ ਤੇ ਵਾਰੋ ਵਾਰੀ ਵੱਜਕੇ ਬੋਲਾਂ ਨਾਲ ਰਲਗੱਡ ਹੋ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ। ਕਵੀਸ਼ਰ ਤਕੜੀ ਸਾਖੀ ਛੋਹੀ ਖੜ੍ਹੇ ਸੀ। ਮੰਦਭਾਗੀ ਗੱਲ ਏਹ ਸੀ ਕਿ ਕਵੀਸ਼ਰਾਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਵਿਛੀਆਂ ਦੋ ਦਰੀਆਂ ਤੇ ਇੱਕ ਵੀ ਸਰੋਤਾ ਹੈਨੀ ਸੀ ਸੁਨਣ ਖਾਤਰ। ਅਸੀਂ ਪੰਦਰਾਂ ਕ ਮਿੰਟ ਬੈਠੇ । ਅਸੀਂ ਅਕਲ ਵਰਤੀ ਤੇ ਬੋਝਿਓਂ ਚਾਰ ਪੈਹੇ ਕੱਢਕੇ ਕਵੀਸ਼ਰਾਂ ਨੂੰ ਭੇਂਟ ਕਰੇ ਤਾਂ ਉਹਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚਦੀ ਜਿਮੇਂ ਸਾਡਾ ਧੰਨਵਾਦ ਕਰਿਆ, ਬੀ ਸ਼ਾਬਾਸ਼ੇ।
ਹੁਣ ਕਿਸੇ ਤੋਂ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਬੀ ਹਰੇਕ ਪੁੰਨਿਆ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਕੀ ਢਾਬ ਗਾਉਣ ਆਲੇ ਕਵੀਸ਼ਰਾਂ ਨੂੰ ਬਸ ਇੱਕੋ ਸੌ ਰੁਪਇਆ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ। ਨਿੱਕੇ ਹੁੰਦੇ ਮਾਘੀ ਦੇ ਮੇਲੇ ਤੇ ਲੋੋਈਆਂ ਦੀਆਂ ਬੁੱਕਲਾਂ ਮਾਰਕੇ ਪਰਾਲੀ ਤੇ ਬਹਿਕੇ ਜਦੋਂ ਕਵੀਸ਼ਰੀ ਸੁਣਦੇ , ਤਾਂ ਕਵੀਸ਼ਰਾਂ ਦੇ ਬੋਲ ਸੁਣਕੇ ਲੂੰ ਕੰਢਾ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋਜਿਆ ਕਰੇ ਨਾਏ ਧੁੜਧੜੀਆਂ ਉੱਠਿਆ ਕਰਨ। ਸਾਡੀ ਕੌਮ ਲਈ ਏਹਤੋਂ ਵੱਡੀ ਸਾਹੜਸਤੀ ਕੀ ਹੋਣੀ ਆਂ। ਵਿਆਹਾਂ ਸ਼ਾਦੀਆਂ ਤੇ ਹਰਿੱਕ ਬੰਦਾ ਤੀਹ ਤੀਹ ਹਜ਼ਾਰ ਆਰਕੈਹਟਰਾ ਗਰੁੱਪ ਤੇ ਲਾ ਦੇਂਦਾ ਨਾਏ ਮੇਰੇ ਤੇਰੇ ਅਰਗੇ ਲਾਹਣ ਨਾਲ ਡੱਕਕੇ ਪੈਸੇ ਟੁੱਟੇ ਕਰਾ ਕਰਾ ਮੂਵੀ ਮੂਹਰੇ ਹੋ ਹੋ ਉੱਤੋਂ ਦੀ ਸਿੱਟਦੇ ਆ ਬੀ ਟੌਹਰ ਬਣੇ।
ਅਨੰਦਪੁਰ ਤੋਂ ਭੱਜਿਆਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਖਿਦਰਾਣੇ ਦੀ ਢਾਬ ਤੇ ਆਕੇ ਬੇਦਾਵਾ ਪਾੜਕੇ ਮੁਆਫੀ ਮਿਲਗੀ ਸੀ । ਪਰ ਹੁਣ ਆਪਾਂ ਤਾਂ ਮੁਆਫੀਆਂ ਦੀ ਮਿਆਦ ਵੀ ਪੁਗਾ ਹਟੇ। ਕੇਹੜੇ ਮੂੰਹ ਨਾਲ ਆਖੀਏ ਕਿ ਸਰਬੰਸਦਾਨੀ ਠੰਢ ਵਰਤਾ....ਘੁੱਦਾ