ਛਬੀਲਾਂ

ਕੇਰਾਂ ਨਰਮੇ ਕਰੰਡ ਹੋ ਹਟੇ। ਦੁਬਾਰੇ ਉੱਗਰ ਪੇ ਹੁਣ। ਝੋਨੇ 'ਚ ਪੰਜ ਸੱਤ ਦਿਨ ਹੈਗੇ ਨੇ ਹਲੇ।
ਓਤੋਂ ਅੱਗ ਲਾਉਂਦਾ ਜੂਨ ਮਹੀਨਾ ਚੜ੍ਹ ਪਿਆ। ਤੱਤੀ ਲੋਅ ਪਿੰਡਾ ਸਾੜਦੀ ਆ ਤੇ ਚੁਰਾਸੀ ਦੀ ਅੱਗ ਕਾਲਜੇ।
ਹੁਣ ਸਾਡੇ ਲੋਕ ਉਗਰਾਹੀ ਕਰਕੇ ਬੱਸ ਅੱਡੇਆਂ ਤੇ ਤਖਤਪੋਸ਼ ਰੱਖਕੇ, ਵੱਡੇ ਲੀਲੇ ਡਰੰਮਾਂ 'ਚ ਰੂਹ ਅਫਜੇ ਦੀ ਬੋਤਲਾਂ ਘੋਲਕੇ ਛਬੀਲਾਂ ਲਾ ਰਹੇ ਨੇ। ਤੋਕੜ ਮੈਸ੍ਹਾਂ ਦਾ ਗਾਰ ਅਰਗਾ ਸੰਘਣਾ ਦੁੱਧ ਛਬੀਲ ਦੇ ਜਲ ਨੂੰ ਗੁਲਾਬੀ ਰੰਗਤ ਬਖਸ਼ਦਾ। ਬੱਸਾਂ ਗੱਡੀਆਂ ਨੂੰ ਰੋਕ ਰੋਕ ਪਾਣੀ ਪਿਆਇਆ ਜਾਂਦਾ। ਨੈਰੋ ਪਜਾਮਿਆਂ ਦੇ ਪਹੁੰਚੇ ਹੇਠੋਂ ਮੋੜਕੇ ਸ਼ੌਕੀਨ ਮੁਲਖ ਸੇਵਾ ਕਰਦਾ। ਤੇਜ਼ ਗੱਡੀਆਂ ਆਲੇ ਕਈ ਆਰੀ ਨਹੀਂ ਰੋਕਦੇ ਬੀ ਕਿਤੇ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹੇ ਤੋਂ ਕੂਲਿੰਗ ਬਾਹਰ ਨਾ ਬਗਜੇ।
ਸ਼ਕੂਟਰ, ਮੋਟਰਸ਼ੈਕਲ ਆਲੇ ਮਾਤੜ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਛਬੀਲ ਦਾ ਪਾਣੀ ਪੰਡਤਾਂ ਦੀ ਖੀਰ ਅੰਗੂ ਮਿਲਦਾ। ਕਈ ਫੇਸਬੁੱਕੀ ਵਿਦਵਾਨ ਛਬੀਲ ਤੇ ਜਾਕੇ ਕੂਹਣੀ ਜਿੱਡੇ ਤਿੰਨ ਤਿੰਨ ਗਲਾਸ ਸੜ੍ਹਾਕ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਨਾਲੇ ਘਰੇ ਜਵਾਕਾਂ ਜੋਗਰਾ ਪਾਣੀ ਡੋਲੂ 'ਚ ਪਵਾ ਲਿਆਉਂਦੇ ਨੇ। ਤੇ ਮੁੜਨ ਲੱਗੇ ਪੜਦੇ ਜੇ ਨਾਲ ਰੂ ਆਫਜੇ ਦੀਆਂ ਖਾਲੀ ਬੋਤਲਾਂ ਗਾਸ ਲਿਆਉਂਦੇ ਆ ਬੀ ਬੋਤਲਾਂ ਬੱਟੇ ਕੁਲਫੀ ਆਲੇ ਤੋਂ ਕੁਲਫੀਆਂ ਖਾਮਾਂਗੇ।
ਫੇਰ ਐਹੇ ਜੇ ਸ਼ਖਸ਼ ਘਰੇ ਆਕੇ ਕੰਮੂਟਰ ਮੂਹਰੇ ਬਹਿਕੇ ਸਟੇਟਸ ਲਿਖਦੇ ਨੇ ਬੀ ਡੱਕੇ ਸਿੱਖ ਛਬੀਲਾਂ ਲਾਕੇ ਟਰੈਫਿਕ ਡਿਸ਼ਟਰਬ ਕਰਦੇ ਨੇ, ਏਹ ਫਜ਼ੂਲ ਖਰਚੀ ਆ ਜੀ।
ਸੁੱਥਣਾਂ ਸਵਾਉਣ ਆਲੇ ਮੂਤਣ ਨੂੰ ਰਾਹ ਪਹਿਲਾਂ ਰੱਖਦੇ ਨੇ। ਜੇ ਸਾਡੇ ਕਮਲੇ ਨਿਹੰਗ ਛਬੀਲਾਂ ਲਾਉਂਦੇ ਨੇ ਤਾਂ ਪੱਲਿਓਂ ਪੈਸੇ ਖਰਚਕੇ ਰਾਹੀਆਂ ਨੂੰ ਮਿੱਠਾ ਪਾਣੀ ਪਿਆਉਂਦੇ ਨੇ।
ਅੱਤ ਦੀ ਗਰਮੀ 'ਚ ਠੰਡਾ ਪਾਣੀ ਪੀਕੇ ਅਗਲੇ ਦਾ ਢਿੱਡ 'ਸੀਸਾਂ ਦੇਂਦਾ ਜਾਂਦਾ।
ਸਿਆਣੇ, ਸੂਝਵਾਨ ਤੇ ਦਲੀਲੀ ਲੋਕਾਂ ਤੋਂ ਦੂਰ ਰਿਹੋ, ਕਮਲੇ ਬੂਝੜ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਯਾਰੀ ਰੱਖੋ।
ਦੱਬੀ ਆਓ ਕਿੱਲੀ.....ਬਾਕੀ ਸਰਬੰਸਦਾਨੀ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਆ....ਘੁੱਦਾ