ਸਾਡਾ ਸਾਂਝਾ ਪੰਜਾਬ

ਤੜਕੇ ਰੋਟੀ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਵੇਹੜੇ ਆਲਿਆਂ ਦਾ ਨਿੱਕਾ ਨਿਆਣਾ ਕੇਨੀ ਚਾਕੇ ਕਿਸੇ ਸਰਦੇ ਘਰ ਜਾਕੇ
ਆਖਦਾ ," ਅੰਬੋ , ਅੰਬੋ ਬਣਕੇ ਲੱਸੀ ਪਾਦੇ"
ਤਵੇ ਤੋਂ ਰੋਟੀ ਥੱਲਕੇ ਅੰਬੋ ਚਾਮਟੇ ਤੇ ਪਈ ਤੌੜੀ ਨੂੰ ਟੇਢੀ ਕਰਕੇ ਜਵਾਕ ਦੀ ਕੇਨੀ ਲੱਸੀ ਨਾ ਨੱਕੋ ਨੱਕ ਭਰ ਦੇਂਦੀ ਆ।
ਕਿਸੇ ਦੀ ਨਿੱਕੀ ਕੁੜੀ ਗਾਰੇ ਨਾਲ ਕੱਢੀ ਚਾਰ ਇੰਚੀ ਕੰਧ ਤੇ ਖਲੋ ਕੇ ਗਵਾਂਢਣ ਨੂੰ ਪੁੱਛਦੀ ਆ ,"ਚਾਚੀ ਤੁਸੀਂ ਕਾਹਦੀ ਦਾਲ ਧਰੀ ਆ? ਮੇਰੀ ਬੇਬੇ ਨੇ ਕਰੇਲੇ ਧਰੇ ਆ ਮੈਨੂੰ ਜਮੀਂ ਚੰਗੇ ਨਈਂ ਲੱਗਦੇ , ਚਾਚੀ ਬਣੇ ਮੈਨੂੰ ਥੋਡੇ ਘਰੋਂ ਦਾਲ ਦੀ ਕੌਲੀ ਦੇਦੇ"।
ਜਾਂ ਸੱਥ 'ਚ ਖੜ੍ਹੇ ਤਾਇਆ ਭਤੀਜਾ ਵੋਟਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਤੋਂ ਲੜ ਪੈਂਦੇ ਨੇ, ਗੁੱਭ ਗਲ੍ਹਾਟ ਕੱਢ ਕੇ ਘਰੋ ਘਰੀ ਤੁਰ ਜਾਂਦੇ ਨੇ। ਫੇਰ ਦੋ ਘੈਂਟਿਆ ਮਗਰੋਂ ਭਤੀਆ ਆਕੇ ਪੁੱਛਦਾ ,"ਤਾਇਆ ਜਰ ਥੋਡਾ ਸੁਹਾਗਾ ਵੇਹਲਾ ਜਰ, ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ"। ਸੱਥ 'ਚ ਹੋਈ ਲੜਾਈ ਨੂੰ ਭੁੱਲਕੇ ਤਾਇਆ ਜਵਾਬ ਦੇਂਦਾ ," ਲੈਜਾ ਭਤੀਜ, ਤੈਥੋਂ ਸੁਹਾਗਾ ਚੰਗਾ ਕਿਤੇ, ਵਾੜੇ 'ਚ ਪਿਆ ਜਦੋਂ ਮਰਜ਼ੀ ਲੈਜੀਂ"।
ਆਹ ਨਿੱਕੀਆਂ ਨਿੱਕੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਦੀ ਸਾਂਝ ਵਧਾਉਂਦੀਂਆ ਨੇ, ਛੋਟੀਆਂ ਛੋਟੀਆਂ ਲੜਾਈਆਂ , ਠਰਕਾਂ, ਸਾਂਝਾਂ, ਬੀੜ੍ਹੀ ਬੱਟੇ ਈ ਪੰਜਾਬ ਨੂੰ ਜਿਓਦਾ ਕਰਦੇ ਨੇ। ਮਾਝਾ, ਮਾਲਵਾ, ਦੁਆਬਾ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਦੁੱਖ ਸੁੱਖ ਦੇ ਸੀਰੀ ਬਣਦੇ ਰਹੇ ਨੇ। ਔਖੇ ਸਮਿਆਂ ਵਿੱਚ ਸਾਰਾ ਮਾਲਵਾ ਮਾਝੇ ਦਾ ਹਸਪਤਾਲ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਜੇ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਲੋਕ ਵਿਆਹਾਂ ਸਮੇਂ ਪਰੀਹੇ ਬਣਨਾ ਜਾਣਦੇ ਨੇ ਤਾਂ ਮਾੜੇ ਸਮੇਂ ਮੁਕਾਣਾਂ ਬਣ ਕੇ ਦੁੱਖ ਵੀ ਵੰਡਾਉਂਦੇ ਨੇ। ਨਾਨਕ ਦੀ ਖੜਾਂਵ ਦੇ ਖੜਕੇ ਤੋਂ ਲੈਕੇ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਵਾਇਆ ਹੁੰਦਾ ਹੋਇਆ ਪੰਜਾਬ ਅੱਜ ਵੀ ਸਰਬੱਤ ਦੇ ਭਲੇ ਦੀ ਅਰਦਾਸ ਕਰਦਾ। ਡਰਿਆ ਨਾ ਕਰੋ ਮੋਦੀ ਛੱਡੋ ਬਸ਼ੱਕ ਮੋਦੀ ਦਾ ਪਿਓ ਆਜੇ, ਗੁਰੂ ਘਰਾਂ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਇਓਂ ਈ ਝੁੱਲਦੇ ਰਹਿਣਗੇ....ਨਾਨਕ ਭਲੀਆਂ ਕਰੇ....ਘੁੱਦਾ