ਲੋਕ ਗੀਤ

ਜਦੋਂ ਅਾਪਣੇ ਬਾਪੂ ਹੋਣੀ ਗੱਭਰੂ ਹੁੰਦੇ ਸੀ ਓਦੋਂ ਕਦੇ ਕਦਾਈਂ ਕਿਸੇ ਪਿੰਡ ਅਖਾੜਾ ਲੱਗਦਾ ਸੀ।
ਟੀਪ ਕੀਤੇ ਬਨੇਰਿਆਂ ਤੇ ਲਟੋਪੀਂਘ ਹੋਇਆ ਮੁਲਖ ਸਮੱਧਰ ਜੇ ਕੱਦ ਦੇ ਕਲਾਕਾਰ ਦੇ ਗੀਤ ਸੁਣਦਾ। ਜੁੜਮੇਂ ਮੰਜਿਆਂ ਦੀਆਂ ਦੌਣਾਂ ਨਾਲ ਬੱਧੇ ਸਪੀਕਰਾਂ 'ਚੋਂ ਲੋਕ ਗੀਤ ਦੀ 'ਵਾਜ਼ ਨਿੱਕਲਕੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿੱਚਦੀ ਹੁੰਦੀ ਹੋਈ ਕਲੇਜਿਆਂ ਵਿੱਚ ਜਾ ਬਹਿੰਦੀ। ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਦੇ ਕੰਧਾੜੇ ਚੁੱਕੇ ਜਵਾਕ ਤੁਰਲੇ ਆਲੀ ਪੱਗ ਤੇ ਧੂੰਵੇਂ ਚਾਦਰੇ ਆਲੇ ਕਲਾਕਾਰ ਦੇ ਗੀਤ ਸੁਣਦੇ। ਗਾਇਕ ਦੇ ਸੱਜੇ ਹੱਥ ਦੀ ਬੋਲੀ ਉਂਗਲ ਤੂੰਬੀ ਦੀ ਤਾਰ ਨੂੰ ਛੇੜਦੀ ਤੇ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਧੌਣਾਂ ਸੰਗੀਤ ਦੀ ਲੈਅ ਨਾਲ ਹਿੱਲਣ ਲੱਗਦੀਆਂ। ਅਖਾੜਾ ਬਾਬੇ ਨਾਨਕ ਦੇ ਗੀਤ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਕੇ ਮਲਕੀ ਕੀਮਾ ਵਾਇਆ ਹੁੰਦਾ ਹੋਇਆ ਮਿਰਜ਼ੇ ਦੀ ਹਿਣਕਦੀ ਖਾਲੀ ਘੋੜੀ ਵੇਖ ਰੋਂਦੀ ਮਿਰਜ਼ੇ ਦੀ ਭੈਣ ਤੇ ਆਕੇ ਮੁੱਕ ਜਾਂਦਾ।
ਸਮਾਂ ਬਦਲ ਗਿਆ। ਯਮਲੇ ਦੀ ਫੋਟੋਆਂ ਸਮੇਤ ਤੂੰਬੀ, ਕਾਟੋ, ਅਲਗੋੋਜ਼ੇ ਅਜੈਬਘਰਾਂ ਦਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਬਣਗੇ।
ਤੁਰਲੇਦਾਰ ਪੱਗਾਂ ਦੀ ਥਾਂ ਖੜ੍ਹੇ ਵਾਲਾਂ ਆਲੇ ਕਲਾਕਾਰ ਆਗੇ। ਕੁੜੀਆਂ ਤੇ ਗੀਤ ਬਨਣ ਲੱਗੇ। ਲੰਮੀ ਧੌਣ, ਚਿੱਟੇ ਦੰਦ ਤੇ ਜੁਲਫਾਂ ਤੇ ਹੇਠਾਂ ਆਕੇ ਕੁੜੀਆਂ ਮਾਨੀਆਂ ਦੀਆਂ ਹਿੱਕਾਂ ਤੇ ਗੀਤ ਬਣਨ ਲੱਗੇ ਤੇ ਫੇਰ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਨੇ ਹੋਰ ਹੇਠਾਂ ਆਕੇ ਲੱਕ ਤੇ ਗੀਤ ਗਾਏ।
ਰੀਲਾਂ ਤੋਂ ਸੀਡੀਆਂ ਤੱਕ ਦਾ ਸਫਰ ਸੀ ਏਹ। ਸਮੇਂ ਦਾ ਲਫੇੜਾ ਵੱਜਿਆ ਅਸੀਂ ਵੀ ਬੇਸ਼ਰਮ ਹੋਗੇ। ਨਮੇਂ ਕਲਾਕਾਰ ਮਸ਼ੂਹਰ ਤਾਂ ਹੋਗੇ ਪਰ ਮਹਾਨ ਨਾ ਬਣ ਸਕੇ । ਗੀਤ ਤਾਂ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਬਣਗੇ ਪਰ ਲੋਕ ਗੀਤ ਕੋਈ ਨਾ ਬਣਿਆ। ਲੋਕ ਗੀਤਾਂ ਦੇ ਰਚੇਤਾ ਕਰਨੈਲ ਪਾਰਸ ਹੋਣੀਂ ਬਣਦਾ ਹਿੱਸਾ ਪਾਕੇ ਚੱਲ ਵਸੇ। ਉਮੀਦਾਂ ਕੈਮ ਨੇ, ਊੱਠੂਗਾ ਕੋਈ ਮਾਈ ਦਾ ਲਾਲ ...ਸਰਬੰਸਦਾਨੀ ਚੜ੍ਹਦੀਆਂ ਕਲਾ ਰੱਖੀਂ .......ਘੁੱਦਾ