ਬਲਤੇਜ ਚਮਕੀਲਾ

ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਫਰੀਦਕੋਟ 'ਕੱਠੇ ਪੜ੍ਹਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ। ਅੱਡੋ ਅੱਡੀ ਜਿਲ੍ਹਿਆਂ ਦੇ ਕਈ ਮਿੱਤਰ ਪਿਆਰੇ ਸੀਗੇ। ਕੋਈ ਪਰਨੇ ਨੂੰ ਸਾਫਾ ਆਖਦਾ ਕੋਈ ਮੂਕਾ ਤੇ ਕੋਈ ਸਮੋਸਾ ਕਹਿੰਦਾ। ਲੱਛਣਾਂ ਘਦਿੱਤਾਂ ਮੁਤਾਬਿਕ ਸਾਰਿਆਂ ਦੇ ਅੱਡੋ ਅੱਡ ਨਾਂ ਰੱਖੇ ਬਏ ਸੀ।
ਸਾਡੇ 'ਚ ਇੱਕ ਜਣੇ ਨੂੰ ਅਹੀਂ 'ਚਮਕੀਲਾ' ਕਹਿ ਕੇ ਬੁਲਾਉਂਦੇ। ਚਮਕੀਲੇ ਦੀ ਇੱਕ ਥਾਂ ਯਾਰੀ ਲੱਗੀ ਵਈ ਸੀ।
ਵੱਧ ਪੱਤੀ ਦੀਆਂ ਚਾਹਾਂ ਪੀਕੇ ਜਦੋਂ ਚਾਂਬਲ ਜਾਂਦੇ ਤਾਂ ਚਮਕੀਲੇ ਨੂੰ ਆਖਦੇ , ਬਈ ਬਣਦਾ ਭਾਬੀ ਦੀ ਫੋਟੋ ਤਾਂ ਦਖਾਦੇ ਜਰ"।
ਬਟੂਏ ਦੀ ਚੋਰ ਬੋਝੀ 'ਚੋਂ ਚਮਕੀਲਾ ਕੁੜੀ ਦੀ ਪਾਸਪੋਰਟ ਸੈਜ਼ ਫੋਟੋ ਕੱਢਕੇ ਦਿਖਾ ਛੱਡਦਾ, ਜੀ੍ਹਦੇ ਤੇ ਕਿਸੇ ਸਕੂਲ ਦੀ ਅੱਧੀ ਮੋਹਰ ਲੱਗੀ ਹੁੰਦੀ । ਮੰਨਿਆ ਤੂਤ ਦਾ ਮੋਸ਼ਾ ਤਕੜਾ ਹੁੰਦਾ, ਪਰ ਚਮਕੀਲੇ ਦੀ ਯਾਰੀ ਅਰਗਾ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ। ਮਾਘੀ ਨੇੜਲੀਆਂ ਠੰਡੀਆਂ ਰਾਤਾਂ 'ਚ ਚਮਕੀਲਾ ਕਈ ਆਰੀ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਜਾਂਦਾ ਰਿਹਾ ਪਰ ਕਦੀ ਲੀਕ ਨਈਂ ਟੱਪਿਆ। ਲੰਮਾ ਪੰਧ ਮਾਰਕੇ ਕਈ ਆਰੀ ਸਿਰਫ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਦੂਰੋਂ ਵੇਖਕੇ ਈ ਮੁੜ ਆਉਂਦਾ। ਗੱਲ ਘਰੇ ਤੁਰੀ, ਜਟਵੈਹੜਾਂ ਦਾ ਟੱਬਰ ਸੀ, ਜੀਅਾਂ ਨੇ ਕਈ ਆਰੀ ਨੰਨੇ ਪਾ ਛੱਡੇ। ਸਮਾਂ ਸਮਰੱਥ ਹੁੰਦਾ। ਸੱਤ- ਅੱਠ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਯਾਰੀ ਰੰਗ ਲਿਆਈ।
ਕੱਲ ਆਥਣੇ ਚਮਕੀਲੇ ਦਾ ਫੋਨ ਆਇਆ ਆਂਹਦਾ ,"ਪਰਧਾਨ ਖੁਸ਼ਖਬਰੀ ਆ"। ਮਖਾ ਫੁੱਟ ਮਾਮਾ। ਕਹਿੰਦਾ ਬਾਈ ਓਸੇ ਕੁੜੀ ਨਾ ਮੰਗਣੀ ਹੋਗੀ, ਸ਼ਗਨ ਲਾਗਿਆ, ਅਗਲੇ ਸਾਲ ਵਿਆਹ ਦਖਾਮਾਂਗੇ"। ਚਮਕੀਲੇ ਨਾੲੋਂ ਜਾਦਾ ਖੁਸ਼ੀ ਸਾਨੂੰ ਆ । ਯਾਰੀਆਂ ਜ਼ਿੰਦਾਬਾਦ ਰਹੀਆਂ।....ਘੁੱਦਾ