ਲੱਕੜਾਂ ਆਲਾ ਬੋਹੜ

ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਕਬੂਤਰਾਂ, ਚਿੜੀਆਂ, ਗਟਾਰਾਂ ਦਾ ਸਾਂਝਾ ਘਰ ਸੀ। ਲੱਖਾਂ ਮਾਖੋ ਮਖਿਆਲ ਦੀਆਂ ਮੱਖੀਆਂ ਦੀ ਇਕਲੌਤੀ ਸੇਫ ਜਗ੍ਹਾ ਵੀ।
ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਲਹਿੰਦੇ ਬੰਨੀਂ ਬਾਜਕ ਆਲੇ ਰਾਹ ਤੇ ਬੋਹੜ ਸੀ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ। "ਲੱਕੜਾਂ ਆਲਾ ਬੋਹੜ" ਆਖਦੇ ਸੀ ਤੜਕੇ ਈ ਬੋਹੜ ਤੋਂ ਜਨੌਰ ਉੱਡਕੇ ਬਿਜਲੀ ਦੀਆਂ ਤਾਰਾਂ ਤੇ ਇਕ ਲੈਨ 'ਚ ਹੋਕੇ ਬਹਿ ਜਾਂਦੇ ਜਿਮੇਂ ਰੰਗਰੂਟ ਅਨੁਸ਼ਾਸ਼ਤ ਬੰਧ ਹੁੰਦੇ ਨੇ। ਬੋਹੜ ਹੇਠਾਂ ਖੂਹ ਹੁਣ ਵੀ ਹੈਗਾ ਤੇ ਇੱਕ ਦਰਗਾਹ ਵੀ ਬਣੀ ਵਈ ਆ।
ਬੋਹੜ ਐਨਾ ਕ ਸੰਘਣਾ ਸੀਗਾ ਬੀ ਮੈਨੂੰ ਦੀਂਹਦੀ ਕਦੇ ਬੋਹੜ ਦੇ ਤਣਿਆਂ ਤੇ ਧੁੱਪ ਨਹੀਂ ਪਈ ਹੋਣੀ।
ਪਿੰਡ ਦੀ ਇਹ ਮਿੱਥ ਬਣੀ ਵਈ ਆ ਬੀ ਏਹ ਬੋਹੜ ਬਾਬੇ ਘੁੱਦੇ ਦੀ ਭੈਣ ਨੇ ਲਾਇਆ ਸੀ ਤਿੰਨ ਚਾਰ ਸੌ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ। ਨਿੱਕੇ ਹੁੰਦੇ ਸੁਣਦੇ ਬੀ ਏਸ ਬੋਹੜ ਹੇਠਾਂ ਰਾਤ ਨੂੰ ਭੂਤਾਂ ਦਾ ਗਿੱਧਾ ਪੈਂਦਾ। ਕਈ ਦੰਦ ਕਥਾਵਾਂ ਸੁਣੀਆਂ ਏਹਦੇ ਰਿਲੇਟਡ।
ਮੀਂਹ ਨਾ ਪੈਣ ਤੇ ਪਿੰਡੋਂ ਜੰਤਾ ਏਸੇ ਬੋਹੜ ਕੋਲ ਗੁੱਡੀ ਫੂਕਣ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ਤੇ ਨਾਲੇ ਵਾਧੂ ਗੁਲਗੁਲੇ ਵੰਡੇ ਜਾਂਦੇ।
ਬੋਹੜ ਦੀਆਂ ਦਾਹੜੀਆਂ ਨਾਲ ਅਸੀਂ ਬਥੇਰਾ ਝੂਟਦੇ ਰਹੇ ,,,ਹੋਅਅ ਲੰਮੇ ਲੰਮੇ ਠੂਹਣੇ ਆਉਂਦੇ। ਲੱਜਤ ਸੀ ਫੁੱਲ।
ਸਾਡੀ ਸੁਰਤ 'ਚ ਕਈ ਆਰੀ ਏਹ ਬੋਹੜ ਬੂਬਨਿਆਂ ਸਾਧਾਂ ਦਾ ਅੱਡਾ ਵੀ ਰਿਹਾ। ਪਿੰਡ ਦੇ ਹਰਿੱਕ ਜਵਾਕ ਜਾਂ ਬੁੱਢੇ ਨਾਲ ਏਸ ਬੋਹੜ ਦਾ ਖਾਸ ਜਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਸੀ ।
ਸਮਾਂ ਭਾਰੂ ਹੁੰਦਾ , ਬੋਹੜ ਸੁੱਕ ਗਿਆ, ਹੁਣ ਬੋਹੜ ਤੇ ਪਤਝੜ ਆਗੀ ਪਰ ਬਸੰਤ ਕਦੇ ਨਾ ਮੁੜੀ।
ਵੇਹੜੇਆਂ ਆਲੇਆਂ ਦੇ ਬਾਲਣ ਦਾ ਜੁਗਾੜ ਬਣ ਗਿਆ ਬੋਹੜ। ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਜਨੌਰ ਬੇਘਰੇ ਕਰਤੇ ਬੋਹੜ ਨੇ।
ਜਾਂਦਾ ਜਾਂਦਾ ਬੋਹੜ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦੀਆਂ ਤੁਕਾਂ ਨੂੰ ਸਹੀ ਸਿੱਧ ਕਰ ਰਿਹਾ, "ਜੋ ਉਪਜਹਿ ਸੋ ਬਿਨਸੈ"...ਘੁੱਦਾ