ਯਾਰਾਂ ਦਾ ਚੇਤਕ

1989 'ਚ ਤਾਏ ਅਰਗਿਆਂ ਨੇ ਫਰੀਦਕੋਟੋਂ ਜੈਂਸੀ 'ਚੋਂ ਨਮਾਂ ਚੇਤਕ ਕਢਾਇਆ ਸੀਗਾ । ਮਾੜੇ ਚੰਗੇ ਸਮਿਆਂ 'ਚ ਤਾਏ ਹੋਣਾਂ ਸਾਰਾ ਪੰਜਾਬ ਏਸੇ ਤੇ ਗਾਹਿਆ। ਹੁਣ ਏਹ ਸਕੂਟਰ ਮੇਰੇ ਕੋ ਹੁੰਦਾ। ਪਿੱਛੇ ਜੇ ਚੋਂਦੇ ਚੋਂਦੇ ਤਿੰਨ ਚਾਰ ਗੀਤ ਆਗੇ ਸਕੂਟਰਾਂ ਤੇ । ਸਾਡੇ ਨਾਲਦੇ ਪਿੰਡ ਆਲੇ ਕਹਿੰਦੇ ਤੇਰੇ ਸਕੂਟਰ ਨੂੰ ਰੰਗ ਕਰਾਉਣੇ ਆ। ਵਿੱਚੇ ਸਾਡੇ ਆਲਾ ਨਿੱਕਾ ਗਰਨੈਬ ਕਹਿੰਦਾ ਪਰਧਾਨ ਲੋਟ ਕਰਾ ਬਾਹਰ ਅੰਦਰ ਜਾਇਆ ਕਰਾਂਗੇ ਏਹਤੇ।
ਅਸੀਂ ਪਿੰਡ ਦੇ ਮਿਸਤਰੀ ਨਾ ਗੱਲ ਕਰਲੀ। ਮਿਸਤਰੀ ਕਹਿੰਦਾ ਪਰਧਾਨ ਇੰਜਣ ਦਾ ਪੱਚੀ ਕ ਸੌ ਲੱਗੂ ਬਾਕੀ ਐਬਰੇਜ ਵਧਾਉਣ ਖਾਤਰ ਕਾਰਬੋਰੇਟਰ ਪਾਮਾਂਗੇ, ਦੋ ਕ ਹਜ਼ਾਰ ਉਹਦਾ ਰੱਖ। ਚਾਰ ਕੁ ਹਜ਼ਾਰ 'ਚ ਗੱਲ ਨਿੱਬੜਗੀ। ਪੰਜ- ਸੱਤ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਸਕੂਟਰ ਲੋਟ ਕਰਕੇ ਮਿਸਤਰੀ ਨੇ ਸਾਢੇ ਛਿਆਲੀ ਸੌ ਦਾ ਬਿੱਲ ਬਣਾਤਾ ਪੱਟੂ ਨੇ। ਕਰ ਕਰਾ ਕੇ ਕਿਆਲੀ ਸੌ 'ਚ ਝੌਕਾਂ ਚੱਕਤਾ। ਸਕੂਟਰ ਲੋਟ ਨਾ ਹੋਇਆ ਭੈਦਣਾ। ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਕੱਲਾ ਤੋਰਿਆ ਕਰਾਂ ਤਾਂ ਤੁਰਪੇ ਜੇ ਇੱਕ ਮਗਰਲੀ ਸ਼ੀਟ ਤੇ ਬੈਠੇ ਫੇਰ ਬੰਦ ਹੋਜੇ। ਮਿਸਤਰੀ ਅਣਜਾਣ ਸੀ । ਮਿਸਤਰੀ ਸਕੂਟਰ ਲੈਕੇ ਨਾਲਦੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਮਿਸਤਰੀ ਕੋਲ ਬਾਗਿਆ। ਉਹ ਮਿਸਤਰੀ ਸਕੂਟਰ ਲੋਟ ਕਰਕੇ ਟਰਾਈ ਲੈਣ ਲਾਗਿਆ। ਮੋੜਨ ਲੱਗੇ ਨੇ ਸਕੂਟਰ ਸਵਿੱਫਟ 'ਚ ਠੋਕਿਆ। ਮਿਸਤਰੀ ਦੀ ਢੂਈ ਹਿੱਲਗੀ, ਪੰਦਰਾਂ ਹਜ਼ਾਰ ਲਾਗਿਆ ਨਾਏ ਮਿਸਤਰੀ ਨੇ ਦਸ ਹਜ਼ਾਰ ਕਾਰ ਆਲੇ ਨੂੰ ਦਿੱਤਾ। ਸਕੂਟਰ ਮੇਰਾ ਮੁਖਤ 'ਚ ਭੰਨਤਾ ਪਤਿਓਹਰਿਆਂ ਨੇ। ਹੁਣ ਜਾਰਾਂ ਦਾ ਸਕੂਟਰ ਮਿਸਤਰੀ ਘਰੇ ਕੰਧ ਬੰਨੀਂ ਮੂੰਹ ਕਰੀ ਖੜ੍ਹਾ ਰੁੱਸੀ ਬਹੂ ਅੰਨੂ। ਫਿਲਹਾਲ ਤਬਲਿਆਂ ਦਾ ਮੁੱਲ ਤੌੜਿਆਂ ਤੇ ਲਾਗਿਆ.....ਘੁੱਦਾ